Dies Mundi Praecox
"Hi Grandpa," Dixi sicut in sterilis egressus sum, sed varie consolans, fovens locum facilitatem. Ibi sedit, homo qui in vita mea semper fuerat instar sublimis, quem superbe vocavi Grandpa et Atta ad filium meum unum annum. Ille mitis et serenus apparuit, in crepidine lecti hospitalis residens. Collette, noverca avia mea, certus fecerat optimum suum, sed visus procul visus, extra nostrum mundum deperditus. Cum filio meo in stuppa, caute accessi, incertum quonam modo commercium hoc explicarem.
Cum minutis ticked by, prope Grandpa sedere me inveni, in uno latere colloquii de cubiculo suo habito et in pellicula Occidentali nigra et alba televisifica ludentibus. Eius responsa vix erant, solacii coram eo collegi. Post hanc primam salutationem, titulos formales deserui et nomine eius compellabar. Nemo iam neptem suam aut matrem filiam agnoscit. Alzheimer, in gradu suo tarde, crudeliter eum illis hospitibus eripuerat. Quamquam haec omnia versari cum eo desiderabam, quisquis me esse sensit.
Ignotus mihi, haec visio ultimo notata tempore Grandpa ante hospitium viderem. Quattuor post menses, tragica ruina ossa fracta ducitur, et numquam ad nos rediit. Hospitium centrum solacium praebebat non modo Grandpa, sed etiam Collette, mater mea, et eius siblings per hos dies finales. Cum ex hac vita transierit, non potui non sentire quin per hos annos a regno nostro sensim discessisset.
Grandpa figura eminentis in Colorado fuerat, status pristinus aestimatus repraesentativus, iurisconsultus prestigiosus, et cathedra multarum institutionum. In iuventute mea magna adstitit, dum adhuc adultam iuventutem sine magna appetitione dignitatis aut honoris navigare conabatur. Certamina nostra infrequentia erant, sed, cum facultas circa eum essem, volui occasionem arripere Grandpa melius cognoscendi.
Inter progressionem Alzheimer, aliquid in Grandpa mutatum. Vir clarissimae mentis notus coepit aperire latus, quod custodierat, cordis ardorem. Momi septimanalis visitationes tenerae, amantes et significantes colloquia fovebant, sicut eius luciditas declinavit, et tandem nonverbal factus est. Eius nexus cum Collette integer mansit, constat ex confirmativis quas ab ea quaesivit in ultima visitatione ad facilitatem nutricii.
Mense abeunte Grandpa fuit, et me quaerentem me invenio molestam quaestionem: quomodo consequi possumus praeclara facinora sicut homines ad lunam mittentes, et tamen adhuc contra morborum angustias sicut Alzheimer? Cur tam splendidus animus per neurologicos morbos degeneres hunc mundum migravit? Etsi novum pharmacum spem praebet pro primo incursu Alzheimer, absentia remedii homines relinquit Grandpa ut paulatim sui et mundi detrimentum sustineat.
In mundo huius mundi Alzheimer, vos hortamur ut supra solam conscientiam moveatis et significationem mundi sine hoc gravissimo morbo contempletis. Num lentum rasuram amoris mei memoriam, personalitatem et essentiam Alzheimeri spectasti? Finge mundum ubi familiae parcitur cruciatus ut suos amores deficiant. Socie- tatem contemplare, ubi praeclarae mentes, sicut Grandpa scriptor, pergere possunt ad eorum sapientiam et experientias participandas, impedimentis neurodegenerativorum perturbationum impeditam.
Videte magnum impulsum servandi essentiae dilectionis nostrae necessitudinum — praesentiae suae laetitiam experitur, umbra Alzheimer onerata. Hoc mense, simus mutationis procuratores, investigationes adiuvantes, suasores pro aucta pecunia, et conscientias suscitantes de theloneo Alzheimer in familias et personas.
Simul operari possumus ad futurum ubi Alzheimer relegatur ad historiam, et memorias carorum nostrorum vivida manent, eorum mentes semper clarae sunt. Simul spem et progressionem afferre possumus, vitam denique convertens decies centena milia in generationes futuras. Videamus mundum ubi memorias manent, et Alzheimer factus est longinquus, hostis victus, amoris et intellectus patrimonium procurans.