Chegaralar go'zal: autizmli maktabgacha yoshdagi bolalar bilan ishlashdan nimani o'rgandim
10 yil oldin men Cherry Creek maktab tizimidagi maktabgacha ta'lim sinfida paraprofessional lavozimimni birinchi marta qabul qilganimda edi. Men bolalar, ayniqsa besh yoshdan kichiklar bilan ishlashni yaxshi ko'rishimni bilardim. Bu sinf men uchun alohida bo'lishi kerak edi, bu autizm yoki autizm kabi o'rganish uslublari bilan kasallangan ikki yoshdan besh yoshgacha bo'lgan bolalar uchun maktabgacha ta'lim sinfi edi.
Men hozirgina siz tasavvur qila oladigan eng zaharli ish muhitini tark etgan edim. 2012-yilda ishga kirishgunimga qadar men hayrat va muhabbatga o‘xshab sayqallangan suiiste’mollik yillar davomida bilgan narsa edi. o'zimni sog'lom tarzda. Men ijodiy va o'ynoqi ekanligimni va bolalar bilan ishlashga ishtiyoqli ekanligimni tushundim.
Birinchi kuni yangi sinfxonamni ko'zdan kechirar ekanman, odatda maktabgacha ta'lim muassasasini qamrab olgan asosiy rangli portlash yog'och javonlarga mahkamlangan gofrirovka qilingan plastmassa plitalar bilan o'chirilganini ko'rdim. Devorlarga hech qanday plakatlar osilgan emas edi va xonaning old markazidagi bitta dumaloq gilamdan tashqari hamma qavatlarda topilgan. Men bolalarning birinchi sessiyasini, asosan og'zaki bo'lmagan to'rtta yosh yurakni uchratdim. Bu bolalar, garchi men odatdagidek muloqot qila olmasalar ham, ehtiros va qiziqishlarga to'la edilar. Men sokin va qasddan o'yin uchun mo'ljallangan sinf bu bolalar uchun o'zlarining atrof-muhitidan unchalik bezovtalanmasliklari uchun qanday usul ekanligini ko'rdim. Haddan tashqari qo'zg'alish tanazzulga olib kelishi mumkin, dunyo o'z o'qidan chiqib ketadi va boshqa hech qachon to'g'ri kelmaydi. Kunlar haftalarga, haftalar yillarga aylanar ekan, men tushuna boshlagan narsa shundaki, men o'zimda mavjud bo'lishni juda qattiq xohlaganman.
Men oldin eshitgan edim "tartibsizlikdan tarbiyalangan, faqat xaosni tushunadi”. Bu mening hayotim davrida paragraf bo'lib ishlaganimda juda to'g'ri edi. Men yosh bola edim, ota-onamning nikohining notinch nihoyasiga yetishi va oldingi kasbiy harakatlarim bilan tartibsiz va zararli hayot kechirish bilan kurashayotgan edim. Mening yigitim bilan bo'lgan munosabatim uyg'onganim, ovqatlanganim va uxlaganim tartibsiz tartibsizliklarni davom ettirdi. Men dramasiz hayotni tasavvur qila olmadim va ishonchsizlik va qat'iyatsizlikning chang girdobiga o'xshardi. Tuzilgan sinfdagi ishimda topilgan narsa shundan iboratki, jadvalning bashorat qilinishi o'quvchilarim bilan birga menga taskin berdi. Men hamkasblarim va yonma-yon ishlagan mutaxassislarimdan shuni angladimki, nima qilaman, deyman, deysan, shuni qilish muhim. Bundan tashqari, odamlar hech narsa evaziga hech narsa kutmasdan boshqalarga xizmat qilishlari mumkinligini tushuna boshladim. Bu ikkala tushuncha ham men uchun begona edi, lekin meni sog'lom hayotning boshlanishiga undadi.
Sinfda ishlaganimda, men chegaralar muhim ekanligini va sizga kerak bo'lgan narsani talab qilish xudbinlik emas, balki zarur ekanligini bilib oldim.
Mening shogirdlarim, ajoyib o'ziga xos va sehrli tarzda bog'langan bo'lib, menga o'rgatishimni umid qilganimdan ham ko'proq narsani o'rgatishdi. Tartib, bashoratlilik va haqiqiy, chinakam aloqa uchun mo'ljallangan sinfda o'tkazgan vaqtim tufayli men o'zimni tartibsizliklar yo'lidan haqiqiylik va salomatlik sari yura oldim. Men o'z xarakterimning chuqurligini butun jamiyat tushunadigan tarzda ko'rsata olmaganlar uchun juda ko'p qarzdorman. Hozir men bilan birga ishlagan bolalar o‘rta maktabda o‘qiydilar va ajoyib ishlarni qilishmoqda. Umid qilamanki, ular bilan uchrashgan har bir kishi men qilgan yo'lni o'rganadi, chegaralar chiroyli va erkinlik faqat bashorat qilinadigan asosda bo'lishi mumkin.