ដំណើររបស់ខ្ញុំជាមួយនឹងការជក់បារី

សូ​ស្តី។ ខ្ញុំឈ្មោះ Kayla Archer ហើយខ្ញុំជាអ្នកជក់បារីម្តងទៀត។ ខែវិច្ឆិកាគឺជាខែបញ្ឈប់ផ្សែងជាតិហើយខ្ញុំនៅទីនេះដើម្បីនិយាយជាមួយអ្នកអំពីដំណើររបស់ខ្ញុំជាមួយនឹងការឈប់ជក់បារី។

ខ្ញុំធ្លាប់ជក់បារីអស់រយៈពេល ១៥ ឆ្នាំហើយ។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមទម្លាប់នៅពេលខ្ញុំមានអាយុ ១៩ ឆ្នាំ។ យោងទៅតាមស៊ីឌីស៊ីបានអោយដឹងថាមនុស្សពេញវ័យ ៩ នាក់ក្នុងចំណោម ១០ នាក់ដែលជក់បារីចាប់ផ្តើមមុនអាយុ ១៨ ឆ្នាំហើយដូច្នេះខ្ញុំនៅពីក្រោយស្ថិតិនេះបន្តិច។ ខ្ញុំមិនដែលគិតថាខ្ញុំនឹងក្លាយជាអ្នកជក់បារីឡើយ។ ឪពុកម្តាយខ្ញុំទាំងពីរជក់បារីហើយក្នុងនាមខ្ញុំជាយុវជនម្នាក់ខ្ញុំឃើញថាទម្លាប់អាក្រក់និងមិនទទួលខុសត្រូវ។ ក្នុងរយៈពេល ១៥ ឆ្នាំចុងក្រោយនេះខ្ញុំបានប្រើការជក់បារីជាជំនាញក្នុងការតស៊ូនិងជាលេសសម្រាប់ទំនាក់ទំនងសង្គមជាមួយអ្នកដទៃ។

នៅពេលខ្ញុំមានអាយុ ៣២ ឆ្នាំខ្ញុំបានសំរេចថាដើម្បីសុខភាពនិងសុខុមាលភាពខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវពិនិត្យឱ្យបានដិតដល់អំពីមូលហេតុដែលខ្ញុំជក់បារីហើយបន្ទាប់មកបោះជំហានឈប់ជក់បារី។ ខ្ញុំបានរៀបការហើយភ្លាមៗខ្ញុំចង់រស់នៅជារៀងរហូតដូច្នេះខ្ញុំអាចចែករំលែកបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំជាមួយប្តីរបស់ខ្ញុំ។ ប្តីរបស់ខ្ញុំមិនដែលដាក់សម្ពាធឱ្យខ្ញុំឈប់ជក់បារីទេទោះបីគាត់ខ្លួនឯងមិនមែនជាអ្នកជក់បារីក៏ដោយ។ ខ្ញុំទើបតែបានដឹងយ៉ាងច្បាស់ថាលេសដែលខ្ញុំកំពុងអោយផ្សែងមិនបានទប់ទឹកបានទៀតទេ។ ដូច្នេះខ្ញុំបានចុះផ្សាយនៅក្នុងកាសែតបានកត់សំគាល់នៅពេលនិងមូលហេតុដែលខ្ញុំនឹងជ្រើសរើសជក់បារីនិងរៀបចំផែនការ។ ខ្ញុំបានប្រាប់ក្រុមគ្រួសារនិងមិត្តភក្តិទាំងអស់ថាខ្ញុំនឹងឈប់ជក់បារីថ្ងៃទី ១ ខែតុលាឆ្នាំ ២០១៩។ ខ្ញុំបានទិញស្ករកៅស៊ូគ្រាប់ផ្កាឈូករ័ត្ននិងពពុះទាំងអស់ដោយសង្ឃឹមថានឹងធ្វើឱ្យដៃនិងមាត់រវល់។ ខ្ញុំបានទិញអំបោះដែលគួរអោយអស់សំណើចហើយយកម្ជុលចាក់ធ្វើពីអង្កាំខ្ញុំចេញពីកន្លែងលាក់ខ្លួនដោយដឹងថាដៃទទេរមិនល្អទេ។ ថ្ងៃទី ៣០ ខែកញ្ញាឆ្នាំ ២០១៩ ខ្ញុំបន្តជក់បារីកន្លះកញ្ចប់បានស្តាប់ចម្រៀងបែកបាក់ខ្លះ (ច្រៀងដល់កញ្ចប់ជក់បារីរបស់ខ្ញុំ) រួចដកហូតផេះនិងអំពូលភ្លើងខ្ញុំចេញ។ ខ្ញុំបានឈប់ជក់បារីនៅថ្ងៃទី ១ ខែតុលាមិនមែនត្រូវការជំនួយស្ករកៅស៊ូមួយថ្ងៃទេ។ សប្តាហ៍ដំបូងពោរពេញទៅដោយអារម្មណ៍ (ឆាប់ខឹង) ប៉ុន្តែខ្ញុំបានខិតខំធ្វើឱ្យអារម្មណ៍ទាំងនោះមានសុពលភាពនិងស្វែងរកជំនាញក្នុងការតស៊ូផ្សេងៗគ្នា (ដើរលេងហាត់យូហ្គា) ដើម្បីជួយដល់អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ។

ខ្ញុំពិតជាមិនខកខានការជក់បារីច្រើនទេបន្ទាប់ពីខែដំបូង។ និយាយតាមត្រង់ទៅខ្ញុំតែងតែរកឃើញក្លិននិងរសជាតិឆ្ងាញ់បន្តិច។ ខ្ញុំស្រលាញ់ថាសម្លៀកបំពាក់របស់ខ្ញុំទាំងអស់មានក្លិនកាន់តែប្រសើរហើយខ្ញុំសន្សំប្រាក់បានច្រើន (៤ កញ្ចប់ក្នុងមួយសប្តាហ៍បន្ថែមប្រហែល ២៥,០០ ដុល្លារនោះគឺ ១០០ ដុល្លារក្នុងមួយខែ) ។ ខ្ញុំបានច្រឹបច្រើនហើយផលិតភាពនោះក្នុងខែរដូវរងារគឺអស្ចារ្យណាស់។ វាមិនមែនជាឆ្កែកូនឆ្កែនិងឥន្ធនូទេ។ ការមានកាហ្វេរបស់ខ្ញុំនៅពេលព្រឹកគឺមិនដូចគ្នានឹងការជក់បារីទេហើយពេលវេលាស្ត្រេសត្រូវបានជួបជាមួយអរិភាពខាងក្នុងចម្លែកដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់មាន។ ខ្ញុំនៅតែមិនជក់បារីរហូតដល់ខែមេសាឆ្នាំ ២០២០ ។

នៅពេលដែលអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលបុកជាមួយអាយឌីអាយ ១៩ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍រំជួលចិត្តដូចអ្នកដទៃដែរ។ ភ្លាមៗទម្លាប់ខ្ញុំត្រូវបានគេបោះចោលហើយខ្ញុំមិនអាចមើលឃើញមិត្តភក្តិនិងក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំមានសុវត្ថិភាពទេ។ របៀបដែលជីវិតចំលែកបានក្លាយជាភាពឯកោនោះគឺជាវិធានការដែលមានសុវត្ថិភាពបំផុត។ ខ្ញុំបានព្យាយាមបង្កើនចំនួនពេលវេលាដែលខ្ញុំចំណាយពេលហាត់ប្រាណដើម្បីបន្ធូរភាពតានតឹងនិងកំពុងបំពេញយូហ្គានៅពេលព្រឹកការដើរ ៣ ម៉ាយជាមួយឆ្កែរបស់ខ្ញុំនៅពេលរសៀលហើយយ៉ាងហោចណាស់មានរយៈពេលមួយម៉ោងបន្ទាប់ពីធ្វើការ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយខ្ញុំបានធ្វើឱ្យខ្លួនឯងមានអារម្មណ៍ឯកកោខ្លាំងណាស់ហើយមានការថប់បារម្ភសូម្បីតែអរម៉ូន endorphins ដែលខ្ញុំបានបញ្ជូនឆ្លងកាត់រាងកាយរបស់ខ្ញុំជាមួយនឹងការធ្វើលំហាត់ប្រាណ។ មិត្តភក្តិខ្ញុំជាច្រើនបានបាត់បង់ការងារជាពិសេសអ្នកដែលធ្វើការនៅក្នុងសហគមន៍ល្ខោន។ ម្តាយរបស់ខ្ញុំនៅទន់ហើយឪពុកខ្ញុំធ្វើការជាមួយម៉ោងកាត់បន្ថយ។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមរំកិលនៅលើបណ្តាញសង្គមហ្វេសប៊ុកដោយព្យាយាមហែកខ្លួនចេញពីភាពកាចសាហាវនៃជំងឺប្រលោមលោកដែលចាប់ផ្តើមធ្វើនយោបាយតាមរបៀបដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់បានឃើញ។ ខ្ញុំបានពិនិត្យមើលករណីករណីនិងអត្រាមរណភាពរបស់រដ្ឋខូឡូរ៉ាដូរៀងរាល់ពីរម៉ោងម្តងដោយដឹងច្បាស់ថារដ្ឋនឹងមិនធ្វើបច្ចុប្បន្នភាពលេខទេរហូតដល់ម៉ោង ៤ រសៀលខ្ញុំលង់ទឹកទោះបីវាស្ងាត់ហើយខ្លួនខ្ញុំក៏ដោយ ខ្ញុំនៅក្រោមទឹកមិនដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វីសម្រាប់ខ្លួនខ្ញុំឬនរណាម្នាក់ផ្សេងទៀតសម្រាប់បញ្ហានោះ។ ស្តាប់ទៅច្បាស់? ខ្ញុំទាយថាអ្នករាល់គ្នាដែលអានរឿងនេះអាចទាក់ទងនឹងអ្វីដែលខ្ញុំទើបតែបានសរសេរ។ វាជាបាតុភូតជាតិ (អន្ដរជាតិនិងអន្ដរជាតិ) ដែលបានជ្រួតជ្រាបយ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះការភ័យខ្លាចដែលជាអត្ថិភាពរបស់មនុស្សក្នុងកំឡុងពេលប៉ុន្មានខែដំបូងនៃគម្របអាយឌីអាយ ១៩ ឬដូចដែលយើងទាំងអស់គ្នាបានដឹងអំពីវាគឺឆ្នាំ ២០២០ ។

នៅសប្តាហ៍ទី ២ នៃខែមេសាខ្ញុំបានជក់បារីម្តងទៀត។ ខ្ញុំមានការខកចិត្តយ៉ាងខ្លាំងនៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំដូចជាខ្ញុំបានជក់បារីអស់រយៈពេល ៦ ខែហើយ។ ខ្ញុំបានធ្វើកិច្ចការនេះហើយ។ ខ្ញុំបានប្រយុទ្ធយ៉ាងល្អ។ ខ្ញុំមិនអាចជឿថាខ្ញុំខ្សោយដូច្នេះទេ។ ទោះយ៉ាងណាខ្ញុំជក់បារី។ ខ្ញុំបានចំណាយពេល ២ សប្តាហ៍ជក់បារីដូចខ្ញុំធ្លាប់មាននៅពេលដែលខ្ញុំឈប់ជក់បារីម្តងទៀត។ ខ្ញុំខ្លាំងហើយជក់បារីដោយឥតគិតថ្លៃរហូតដល់វិស្សមកាលគ្រួសារនៅខែមិថុនា។ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះឥទ្ធិពលសង្គមដែលហាក់ដូចជាអាចដោះស្រាយបាន។ គ្មាននរណាម្នាក់មករកខ្ញុំហើយនិយាយថា“ អ្នកមិនជក់បារីទេឬ? នោះជាមនុស្សពិការហើយអ្នកមិនត្រជាក់ទៀតទេ។ ទេផ្ទុយទៅវិញអ្នកជក់បារីនៃក្រុមនេះនឹងដោះសាខ្លួនហើយខ្ញុំនៅម្នាក់ឯងដើម្បីសញ្ជឹងគិតពីគំនិតរបស់ខ្ញុំ។ វាជាកេះដែលគួរឱ្យខ្លាចបំផុតប៉ុន្តែខ្ញុំបានបញ្ចប់ការជក់បារីនៅពេលធ្វើដំណើរនោះ។ ខ្ញុំក៏ជក់បារីដែរក្នុងដំណើរកម្សាន្តគ្រួសារមួយផ្សេងទៀតក្នុងខែកញ្ញា។ ខ្ញុំបានរាប់ខ្លួនខ្ញុំថាខ្ញុំនៅវិស្សមកាលហើយច្បាប់នៃវិន័យខ្លួនឯងមិនត្រូវអនុវត្តនៅវិស្សមកាលទេ។ ខ្ញុំបានធ្លាក់ពីរទេះភ្លើងហើយបានត្រលប់មកវិញច្រើនដងចាប់តាំងពីយុគសម័យថ្មីនៃ COVID-១៩ ។ ខ្ញុំបានផ្តួលខ្លួនឯងអំពីវា, មានក្តីសុបិន្តដែលខ្ញុំជាមនុស្សម្នាក់ដែលឈប់ជក់បារី - និយាយខណៈពេលដែលគ្របដណ្ដប់ពេញបំពង់ករបស់ខ្ញុំហើយបានបន្តជន់លិចខ្លួនឯងជាមួយនឹងវិទ្យាសាស្ត្រដែលនៅពីក្រោយហេតុអ្វីបានជាការជក់បារីគឺអាក្រក់សម្រាប់សុខភាពរបស់ខ្ញុំ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយខ្ញុំបានដួល។ ខ្ញុំត្រលប់មកវិញហើយបន្ទាប់មកជំពប់ដួលម្តងទៀត។

នៅក្នុងពេលនៃគម្រប -២១ ខ្ញុំបានលឺម្តងហើយម្តងទៀតដើម្បីបង្ហាញពីព្រះគុណខ្លះៗ។ អ្នករាល់គ្នាកំពុងតែធ្វើបានល្អបំផុតតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ នេះមិនមែនជាកិច្ចការធម្មតាទេ” ។ ទោះយ៉ាងណានៅពេលនិយាយដល់ដំណើររបស់ខ្ញុំក្នុងការដាក់ដុំមហារីកខ្ញុំឃើញថាខ្ញុំមិនមានការស្ទាក់ស្ទើរតិចតួចទេពីការឆក់និងការមើលងាយគំនិតរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំគិតថានោះជារឿងល្អដូចដែលខ្ញុំចង់ក្លាយជាអ្នកមិនជក់បារីលើសអ្វីៗទាំងអស់។ មិនមានលេសធំល្មមក្នុងការបំពុលខ្លួនតាមវិធីដែលខ្ញុំធ្វើនៅពេលដែលខ្ញុំយកផើងនោះទេ។ តែខ្ញុំតស៊ូ។ ខ្ញុំតស៊ូទោះបីមានហេតុផលសមរម្យនៅខាងខ្ញុំក៏ដោយ។ ទោះយ៉ាងណាខ្ញុំគិតថាមនុស្សភាគច្រើនកំពុងតែតស៊ូឥឡូវនេះដោយរឿងមួយឬផ្សេងទៀត។ គំនិតនៃអត្តសញ្ញាណនិងការថែរក្សាខ្លួនឯងមើលទៅខុសគ្នាខ្លាំងណាស់ដូចកាលពីមួយឆ្នាំមុនពេលខ្ញុំចាប់ផ្តើមឈប់ផ្សែង។ ខ្ញុំមិននៅម្នាក់ឯងទេហើយអ្នកក៏មិនមែនជាអ្នកដែរ! យើងត្រូវតែបន្តព្យាយាមនិងសម្របខ្លួននិងដឹងថាយ៉ាងហោចណាស់អ្វីមួយដែលជាការពិតពេលនោះគឺជាការពិតឥឡូវនេះ។ ការជក់បារីគឺមានគ្រោះថ្នាក់ចំនុចសំខាន់។ ការបញ្ឈប់ការជក់បារីគឺជាដំណើរមួយជីវិតជាមូលដ្ឋាន។ ខ្ញុំត្រូវតែបន្តប្រយុទ្ធអោយបានល្អហើយត្រូវរិះគន់ខ្លួនឯងពេលដែលខ្ញុំចុះចាញ់។ វាមិនមានន័យថាខ្ញុំបានបាត់បង់សង្រ្គាមទេគ្រាន់តែជាសមរភូមិតែមួយប៉ុណ្ណោះ។ យើងអាចធ្វើវាបានអ្នកនិងខ្ញុំ។ យើងអាចបន្តរក្សានិងរក្សាអ្វីៗដែលមានន័យសម្រាប់យើង។

ប្រសិនបើអ្នកត្រូវការជំនួយដើម្បីចាប់ផ្តើមដំណើររបស់អ្នកសូមទស្សនា coquitline.org ឬហៅលេខ ៨០០-QUIT-Now ។