Liptember, Lipstick for Life!
Οι γυναίκες και τα άτομα που προσδιορίζουν τις γυναίκες χρειάζονται καλύτερη εκπροσώπηση στον τομέα της ψυχικής υγείας. Τι καλύτερο από το χαμόγελο με κραγιόν;
Το Liptember, μια εκστρατεία διάρκειας ενός μήνα που δημιουργήθηκε από ένα ίδρυμα με έδρα την Αυστραλία που κερδίζει φήμη παγκοσμίως, ιδρύθηκε το 2010. Μέσα στον πρώτο χρόνο τους κατάφεραν να αυξήσουν την ευαισθητοποίηση και 55,000 $ σε κεφάλαια για οργανισμούς ψυχικής υγείας. Από το 2014, η Liptember ήταν σε θέση να χρηματοδοτήσει περισσότερα από 80,000 αιτήματα υποστήριξης κρίσεων1.
Η ομάδα διαπίστωσε ότι οι περισσότερες έρευνες ψυχικής υγείας που διεξάγονται στην κοινωνία μας εξετάζουν την ψυχική υγεία των ανδρών, αλλά εφαρμόζουν αυτά τα ευρήματα τόσο σε άνδρες όσο και σε γυναίκες. Το αποτέλεσμα ήταν ότι αρκετά προγράμματα και στρατηγικές πρόληψης δεν μπορούσαν να βοηθήσουν τις ανάγκες ψυχικής υγείας του γυναικείου πληθυσμού και του γυναικείου πληθυσμού. Με τους συμμετέχοντες να φορούν ένα πολύχρωμο χείλος, ο Liptember ελπίζει να πυροδοτήσει συζήτηση για την ψυχική υγεία. Η ιδέα είναι να μειώσουμε το στίγμα της αναζήτησης και απόκτησης υποστήριξης και να αναγνωρίσουμε ότι όλοι επωφελούνται από αυτή τη φροντίδα κάποια στιγμή στη ζωή τους. Το θάρρος να είσαι ευάλωτος σε αυτόν τον χώρο θα μπορούσε να σώσει ακόμη και μια ζωή.
Η πρώιμη ιστορία της ψυχικής υγείας των γυναικών είναι πράγματι μια σκοτεινή περίοδος. Από το 1900 π.Χ., οι πρώτοι Έλληνες και Αιγύπτιοι απέδιδαν μια «περιπλανώμενη μήτρα» ή «αυθόρμητη κίνηση της μήτρας» ως τον ένοχο για όλες τις αναταραχές που μπορεί να νιώθει μια γυναίκα. Η λύση ήταν να παντρευτούμε, να μείνουμε έγκυος ή να απέχουμε. Μιλάμε για ανάμεικτα μηνύματα! Η ελληνική λέξη «υστέρα», για τη μήτρα, είναι η ρίζα του επιζήμιου όρου «υστερία», φέρνοντας ένα παλιό στερεότυπο για τις ψυχικές διαταραχές των γυναικών. Ακόμη και ο Ιπποκράτης υπέγραψε τη θεωρία της υστερίας, προτείνοντας η λύση για τη «μελαγχολία της μήτρας» ήταν απλώς να παντρευτούν και να κάνουν περισσότερα μωρά. Μόλις το 1980 αυτός ο όρος αφαιρέθηκε από το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο (DSM)2.
Καθώς ο χρόνος και η ιατρική προχωρούσαν, ακόμη και οι πιο ιεροί γυναικείοι χώροι καταλήφθηκαν από άνδρες επαγγελματίες. Η γυναικολογική φροντίδα και η φροντίδα του τοκετού, που είχαν δοθεί σε μεγάλο βαθμό από εκπαιδευμένες μαίες, απωθήθηκαν και απαξιώθηκαν. Αυτό το συγκεκριμένο νήμα της φροντίδας της γυναικείας υγείας έγινε ξαφνικά ανδρικός χώρος.
Μια βίαιη και ανησυχητική περίοδος στην κουλτούρα μας εξελίχθηκε στο κάψιμο και την εκτέλεση γυναικών «μάγισσες», οι οποίες ήταν άτομα που πιθανότατα αντιμετώπιζαν αδιάγνωστα προβλήματα ψυχικής υγείας, επιληψία ή ακόμα και ανεξάρτητους ανθρώπους που ήθελαν να σκεφτούν μόνοι τους3.
Είμαστε τώρα σε καλύτερη θέση να υποστηρίξουμε τις γυναίκες και τον πληθυσμό που προσδιορίζει τις γυναίκες, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν ανισότητες. Τα στερεότυπα φύλου εξακολουθούν να υφίστανται στον κλάδο της υγειονομικής περίθαλψης με μια γυναίκα να είναι πιο πιθανό να περιμένει περισσότερο για μια διάγνωση υγείας4, ή ακόμα και να πέσει θύμα σεξιστικής γλώσσας που λέει «όλα είναι στο κεφάλι της» ή «είναι απλά τρελή». Επιπλέον, ο ρατσισμός συνεχίζει να δημιουργεί εμπόδια στη λήψη περίθαλψης. Μια μαύρη γυναίκα στην Αμερική έχει 20% περισσότερες πιθανότητες να αντιμετωπίσει προβλήματα ψυχικής υγείας και είναι πιθανό να εκτεθεί τόσο σε σεξισμό όσο και σε ρατσισμό στον κλάδο της υγείας μας.
Ως έφηβος που έπασχε από κατάθλιψη τη δεκαετία του '90, βιώνω κι εγώ αυτή την ανισότητα. Είχα πολλούς επαγγελματίες που προσπάθησαν να διαγνώσουν και να θεραπεύσουν μια πληθώρα προβλημάτων ψυχικής υγείας. Μου συνταγογραφήθηκαν φάρμακα που προορίζονταν μόνο για τα πιο έντονα ψυχωσικά επεισόδια — φάρμακα που σίγουρα δεν είχαν δοκιμαστεί σε νεαρά μυαλά. Έφυγα και έτρεχα σε μια άγρια βόλτα που έκανε πολύ λίγα για να καταπνίξει έναν συναισθηματικό άνθρωπο που προσπαθούσε να ταιριάζει με όλους τους άλλους «κανονικούς ανθρώπους».
Χρησιμοποίησα λοιπόν τη δύναμη του μακιγιάζ για να εκφράσω εξωτερικά αυτό που βίωνα εσωτερικά. Αν είχα μια φωτεινή και χαρούμενη μέρα, θα μπορούσατε να με βρείτε σε ένα ζεστό κατακόκκινο χείλος που καλούσε τους ανθρώπους να έρθουν και να ξεκινήσουν μια συζήτηση! Αν είχα να κάνω με την κατάθλιψη και τη θλίψη, μπορεί να με έβρισκες στο κακάο ή στο merlot. Αν υπήρχε μια φρέσκια νέα μέρα, μια αίσθηση αισιοδοξίας και μια νέα αρχή, η λεβάντα ή ένα παστέλ ρουζ θα μπορούσε να είναι η επιλογή.
Ήταν μια επώδυνη περίοδος ως έφηβος και, κοιτάζοντας πίσω, παρατηρώ πώς η δημιουργικότητα και η ανεξαρτησία μου δεν ήταν κάτι που γιορταζόταν ή εξερευνήθηκε. Δεν ήταν περίεργο που πάλεψα να χωρέσω στο μικρό κουτί της κοινωνίας! Ελπίζω ότι αυτοί οι περιορισμοί που έζησα μειώνονται με κάθε γενιά και ότι, ίσως, η ίδια μου η κόρη θα μπορέσει να έχει πρόσβαση σε φροντίδα ψυχικής υγείας και θεραπεία που εγώ —και τόσες πολλές γυναίκες πριν από εμένα— δεν γνώριζα ποτέ.
Το Liptember είναι μια κίνηση που με εμπνέει. Χρώμα, αιτία και φροντίδα. Το κραγιόν μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από μακιγιάζ. Μπορεί να υπερβεί. Μπορεί να αντικατοπτρίζει ποιοι είμαστε και ποιοι ελπίζουμε να είμαστε. Μας δίνει τον έλεγχο του εαυτού μας σε έναν κόσμο όπου πολλές γυναίκες αισθάνονται αδύναμες. Το Liptember μας δίνει την ευκαιρία να γιορταστούμε και να γίνουμε αποδεκτοί όπως είμαστε, και ελπίζω να συμμετέχετε μαζί μου για να γιορτάζουμε κάθε μέρα!
Για να μάθετε περισσότερα και να συμμετάσχετε στην άντληση κεφαλαίων ρίξτε μια ματιά liptemberfoundation.org.au/ για λεπτομέρειες!
αναφορές