Μητρική Ψυχική Υγεία

Τον τελευταίο καιρό, το γεγονός ότι η Γιορτή της Μητέρας και ο Μήνας Ψυχικής Υγείας πέφτουν και οι δύο τον Μάιο δεν μου φαίνεται πολύ τυχαίο. Η ψυχική υγεία της μητέρας έχει γίνει πολύ προσωπική για μένα τα τελευταία αρκετά χρόνια.

Μεγάλωσα πιστεύοντας ότι οι γυναίκες θα μπορούσαν *επιτέλους* να τα έχουν όλα – οι επιτυχημένες καριέρες δεν ήταν πλέον απεριόριστες για εμάς. Οι εργαζόμενες μαμάδες έγιναν ο κανόνας, τι πρόοδο έχουμε κάνει! Αυτό που δεν κατάλαβα (και ξέρω ότι πολλοί στη γενιά μου δεν κατάφεραν να συνειδητοποιήσουν επίσης) ήταν ότι ο κόσμος δεν δημιουργήθηκε για νοικοκυριά με δύο εργαζόμενους γονείς. Η κοινωνία μπορεί να έχει καλωσορίσει τις εργαζόμενες μητέρες στο μωρό, αλλά… όχι στην πραγματικότητα. Η γονική άδεια εξακολουθεί να λείπει σοβαρά στα περισσότερα μέρη της χώρας, η φροντίδα των παιδιών κοστίζει περισσότερο από το ενοίκιο/την υποθήκη σας και ελπίζω να έχετε αρκετό χρόνο άδειας μετ' αποδοχών (PTO) για να καλύψετε κάθε φορά που αυτό το παιδί πρέπει να μείνει σπίτι από τον παιδικό σταθμό επειδή του άλλος μόλυνση αυτιού.

Έχω έναν απίστευτα υποστηρικτικό σύζυγο που συμπαραγωγεί σαν πρωταθλητής. Αλλά αυτό δεν με προστάτευσε από το να με καλούσε πάντα ο παιδικός σταθμός – παρόλο που ο σύζυγός μου αναφέρθηκε ως η πρώτη επαφή επειδή δούλευε μόνο 10 λεπτά μακριά και εγώ πήγαινα στην πόλη. Δεν με προστάτεψε από τον τρομερό επόπτη που είχα ενώ θήλαζα ακόμα τον μικρότερο μου, ο οποίος με τιμώρησε για όλα τα μπλοκ που είχα στο ημερολόγιό μου για να μπορώ να αντλήσω.

Τόσο μεγάλο μέρος του κόσμου εξακολουθεί να λειτουργεί σαν να υπάρχει ένας μη εργαζόμενος γονέας στο σπίτι. Οι ημέρες καθυστερημένης έναρξης/πρόωρης απελευθέρωσης στο δημοτικό σχολείο που φαίνεται να υποδηλώνουν ότι κάποιος είναι κοντά για να πάει τα παιδιά στο σχολείο στις 10:00 π.μ. ή να τα πάρει στις 12:30 μ.μ. Τα ιατρεία γιατρών και οδοντιάτρων που είναι ανοιχτά μόνο από τις 9: 00 π.μ. έως 5:00 μ.μ., Δευτέρα έως Παρασκευή. Οι έρανοι, οι αθλητικές ομάδες, τα μαθήματα, οι σχολικές συναυλίες, οι εκδρομές που όλα φαίνεται να γίνονται από τις 8:00 π.μ. έως τις 5:00 μ.μ. μετά τον σκύλο. Δεν ήθελες να χαλαρώσεις τα Σαββατοκύριακα, σωστά; Αλλά αυτή την εποχή του χρόνου, ακούμε πολλά μηνύματα «ευχαριστώ μαμά, είσαι υπερήρωας». Και ενώ δεν θέλω να φαίνομαι αχάριστος, τι θα γινόταν αν είχαμε έναν κόσμο που δεν απαιτούσε να είμαστε υπερήρωες μόνο και μόνο για να επιβιώσουμε;

Αντίθετα, όμως, όλα γίνονται όλο και πιο δύσκολα. Γίνεται όλο και πιο δύσκολο για τις γυναίκες να έχουν πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη που χρειάζονται και να λαμβάνουν αποφάσεις για το σώμα τους. Η κάλυψη της υγειονομικής περίθαλψης μπορεί να διαφέρει ανάλογα με το ποιος είναι ο εργοδότης σας ή σε ποια πολιτεία ζείτε. Είναι εύκολο για μερικούς να κηρύξουν περί αυτοεξυπηρέτησης όταν μετά βίας αισθάνεστε ότι έχετε χρόνο να βουρτσίσετε τα δόντια σας κάποιες μέρες, πόσο μάλλον να βρείτε χρόνο να πάτε στη θεραπεία (αλλά πρέπει, η θεραπεία είναι καταπληκτική!). Και εδώ νομίζω ότι είναι δύσκολο για ένα νοικοκυριό με δύο εργαζόμενους γονείς, αυτό δεν συγκρίνεται καν με αυτό που αντιμετωπίζουν οι μόνοι γονείς. Η ψυχική ενέργεια που καταναλώνει η ανατροφή των παιδιών στις μέρες μας είναι εξαντλητική.

Και αναρωτιόμαστε γιατί η ευημερία όλων φαίνεται να είναι σε πτώση. Ζούμε σε μια σταθερή κατάσταση όπου η λίστα υποχρεώσεων είναι μεγαλύτερη από τον αριθμό των ωρών της ημέρας, είτε στη δουλειά είτε στο σπίτι. Για να παραφράσω μια από τις αγαπημένες μου κωμωδίες (“The Good Place”), γίνεται όλο και πιο δύσκολο να είσαι άνθρωπος. Γίνεται όλο και πιο δύσκολο να είσαι γονιός. Γίνεται όλο και πιο δύσκολο να λειτουργήσει κανείς σε έναν κόσμο που δεν δημιουργήθηκε για να λειτουργούμε.

Εάν δυσκολεύεστε, δεν είστε μόνοι.

Κατά κάποιο τρόπο, είμαστε πιο συνδεδεμένοι από ποτέ. Είμαι ευγνώμων που ζούμε σε μια εποχή όπου τα παιδιά μου μπορούν να κάνουν FaceTime με τις γιαγιάδες τους για να τους ευχηθούν χαρούμενη Ημέρα της Μητέρας ενώ βρίσκονται στη μέση της χώρας. Αλλά υπάρχει αποδεικτικά στοιχεία ότι οι άνθρωποι νιώθουν πιο απομονωμένοι και μόνοι από ποτέ. Μπορεί να νιώθουμε ότι είμαστε οι μόνοι που δεν τα έχουμε όλα ξεκαθαρίσει.

Μακάρι να είχα μια ασημένια σφαίρα για τους εργαζόμενους γονείς που παλεύουν με την πίεση να τα κάνουν όλα. Η καλύτερη συμβουλή που μπορώ να προσφέρω είναι η εξής: παρά αυτό που ίσως έχουμε μεγαλώσει να πιστεύουμε, δεν μπορείς να τα κάνεις όλα. Στην πραγματικότητα, δεν είσαι υπερήρωας. Πρέπει να θέσουμε όρια γύρω από το τι μπορούμε και δεν μπορούμε να κάνουμε, θα κάνουμε και δεν θα κάνουμε. Πρέπει να πούμε όχι σε μερικούς από τους εράνους ή να περιορίσουμε τις δραστηριότητες μετά το σχολείο. Τα πάρτι γενεθλίων δεν χρειάζεται να είναι ένα γεγονός που αξίζει τα social media.

Έχω συνειδητοποιήσει ότι ο χρόνος μου είναι ένα από τα πιο πολύτιμα περιουσιακά μου στοιχεία. Μπλοκάρω το χρόνο στο ημερολόγιο εργασίας μου όταν πηγαίνω τα παιδιά στο σχολείο και αρνούμαι οποιαδήποτε συνάντηση που έρχεται σε αντίθεση με αυτό. Φροντίζω να υπάρχει αρκετός χρόνος κατά τη διάρκεια της ημέρας για να ολοκληρώσω τη δουλειά μου, ώστε να μην χρειάζεται να δουλεύω τα βράδια. Μιλάω στα παιδιά μου πολύ για τη δουλειά μου, έτσι καταλαβαίνουν γιατί δεν μπορώ να παρακολουθήσω κάθε εκδήλωση στη μέση της ημέρας στο σχολείο. Τα παιδιά μου αφήνουν τα δικά τους ρούχα από τότε που ήταν στην προσχολική ηλικία και μαθαίνουν να καθαρίζουν το δικό τους μπάνιο. Δίνω αμείλικτα προτεραιότητα σε ό,τι έχει μεγαλύτερη σημασία και τακτικά βάζω στην άκρη πράγματα που δεν κάνουν το κόψιμο, είτε στο σπίτι είτε στη δουλειά.

Θέστε όρια και προστατέψτε τη δική σας ευημερία όσο το δυνατόν περισσότερο. Μην φοβάστε να ζητήσετε βοήθεια – είτε από φίλο, μέλος της οικογένειας, σύντροφο, γιατρό ή επαγγελματία ψυχικής υγείας. Κανείς δεν μπορεί να το κάνει μόνος του.

Και βοηθήστε στη δημιουργία ενός καλύτερου συστήματος, έτσι ώστε τα παιδιά μας να μην δίνουν τις ίδιες μάχες με εμάς.