Κάθε Οκτώβριο από το 1985, ο Μήνας Ευαισθητοποίησης για τον Καρκίνο του Μαστού χρησιμεύει ως δημόσια υπενθύμιση της σημασίας της έγκαιρης διάγνωσης και της προληπτικής φροντίδας, καθώς και ως αναγνώριση των αμέτρητων ασθενών με καρκίνο του μαστού, επιζώντων και ερευνητών που κάνουν τόσο σημαντική εργασία αναζητώντας μια θεραπεία για η ασθένεια. Για μένα προσωπικά, δεν είναι μόνο τον Οκτώβριο που σκέφτομαι αυτή τη φρικτή ασθένεια. Το σκέφτομαι, αν όχι έμμεσα, σχεδόν κάθε μέρα από τη στιγμή που με πήρε τηλέφωνο η αγαπημένη μου μαμά τον Ιούνιο του 2004 για να με ενημερώσει ότι είχε διαγνωστεί. Ακόμα θυμάμαι ακριβώς πού βρισκόμουν στην κουζίνα μου όταν άκουσα τα νέα. Είναι περίεργο πώς τα τραυματικά γεγονότα επηρεάζουν το μυαλό μας και η μνήμη εκείνης της στιγμής και των άλλων που ακολούθησαν μπορούν ακόμα να προκαλέσουν μια τέτοια συναισθηματική ανταπόκριση. Ήμουν πάνω από έξι μηνών έγκυος στο μεσαίο παιδί μου και μέχρι εκείνη τη στιγμή, πραγματικά δεν είχα βιώσει τραύμα στη ζωή μου.

Μετά το αρχικό σοκ, ο επόμενος ενάμιση χρόνο είναι απλώς μια θαμπάδα στη μνήμη μου. Σίγουρα…υπήρχαν οι προβλέψιμες δύσκολες στιγμές για να τη στηρίξω στο ταξίδι της: γιατροί, νοσοκομεία, επεμβάσεις, χειρουργική αποκατάσταση κ.λπ., αλλά υπήρχαν και διακοπές, γέλιο, πολύτιμος χρόνος με τη μαμά μου και τα παιδιά μου μαζί (το έλεγε Ο παππούς και η γιαγιά ήταν η «απόλυτη καλύτερη συναυλία» που είχε ποτέ!), ταξίδια, αναμνήσεις. Υπήρξε ένα πρωί, ενώ οι γονείς μου επισκέπτονταν το Ντένβερ για να δουν το νέο τους εγγόνι, όταν η μαμά μου εμφανίστηκε στο σπίτι μου το πρωί, γελώντας υστερικά. Τη ρώτησα τι ήταν τόσο αστείο και είπε την ιστορία της χημειοθεραπείας της τριχόπτωσης που ξέσπασε το προηγούμενο βράδυ και της πέφτουν τα μαλλιά της σε μεγάλα κομμάτια στο χέρι της. Έπιασε τα γέλια σκεπτόμενη τι πρέπει να σκέφτηκαν οι νοικοκυρές, καθώς είδαν ολόκληρο το κεφάλι της με σκοτεινές, ελληνικές/ιταλικές μπούκλες στα σκουπίδια. Είναι περίεργο αυτό που μπορεί να σε κάνει να γελάσεις μπροστά στον τεράστιο πόνο και τη θλίψη.

Τελικά, ο καρκίνος της μαμάς μου δεν ήταν ιάσιμος. Είχε διαγνωστεί με μια σπάνια μορφή που ονομάζεται φλεγμονώδης καρκίνος του μαστού, ο οποίος δεν ανιχνεύεται με μαστογραφίες και από τη στιγμή που ανιχνεύεται, τυπικά έχει προχωρήσει στο στάδιο IV. Έφυγε ειρηνικά από αυτόν τον κόσμο μια ζεστή μέρα του Απριλίου το 2006 στο σπίτι της στο Ρίβερτον του Ουαϊόμινγκ μαζί με εμένα, τον αδερφό μου και τον μπαμπά μου μαζί της όταν άφησε την τελευταία της πνοή.

Εκείνες τις τελευταίες εβδομάδες, θυμάμαι ότι ήθελα να λάμψω ό,τι κομμάτι σοφίας μπορούσα, και τη ρώτησα πώς κατάφερε να μείνει παντρεμένη με τον πατέρα μου για πάνω από 40 χρόνια. «Ο γάμος είναι τόσο δύσκολος», είπα. "Πώς το έκανες?" Είπε χαριτολογώντας, με μια λάμψη στα σκοτεινά μάτια της και ένα πλατύ χαμόγελο, «Έχω μεγάλη υπομονή!» Λίγες ώρες αργότερα, φαινόταν σοβαρή και μου ζήτησε να καθίσω μαζί της και είπε: «Ήθελα να σου δώσω μια πραγματική απάντηση για το πώς έμεινα παντρεμένος με τον πατέρα σου τόσο καιρό. Το θέμα είναι… συνειδητοποίησα πριν από χρόνια ότι θα μπορούσα να φύγω όταν τα πράγματα δυσκολέψουν και να προχωρήσω σε κάποιον άλλο, αλλά ότι απλώς θα ανταλλάσσω ένα σύνολο προβλημάτων με ένα άλλο. Και αποφάσισα να παραμείνω σε αυτό το σύνολο προβλημάτων και να συνεχίσω να εργάζομαι πάνω σε αυτά». Σοφά λόγια από μια ετοιμοθάνατη γυναίκα και λόγια που έχουν αλλάξει τον τρόπο που βλέπω τις μακροχρόνιες σχέσεις. Αυτό είναι μόνο ένα μάθημα ζωής που έλαβα από την αγαπημένη μου μαμά. Άλλο καλό; «Ο καλύτερος τρόπος για να είσαι δημοφιλής είναι να είσαι ευγενικός με όλους». Το πίστευε αυτό… το έζησε… και είναι κάτι που επαναλαμβάνω συχνά στα δικά μου παιδιά. Ζει.

Δεν επιλέγουν όλες οι γυναίκες που θεωρούνται «υψηλού κινδύνου» για καρκίνο του μαστού αυτή τη οδό, αλλά πρόσφατα, αποφάσισα να ακολουθήσω ένα πρωτόκολλο υψηλού κινδύνου που περιλαμβάνει μία μαστογραφία και ένα υπερηχογράφημα ετησίως. Μπορεί να σας βάλει σε ένα συναισθηματικό τρενάκι, ωστόσο, όπως μερικές φορές με τον υπέρηχο, μπορεί να έχετε ψευδώς θετικά αποτελέσματα και να χρειαστείτε βιοψία. Αυτό μπορεί να προκαλέσει νευρικότητα όσο περιμένετε για το ραντεβού για βιοψία και, ελπίζουμε, το αρνητικό αποτέλεσμα. Προκλητική, αλλά αποφάσισα ότι αυτή είναι η διαδρομή που έχει περισσότερο νόημα για μένα. Η μαμά μου δεν είχε επιλογές. Της δόθηκε μια τρομερή διάγνωση και πέρασε όλα τα τρομερά πράγματα και στο τέλος, έχασε τη μάχη της σε λιγότερο από δύο χρόνια. Δεν θέλω αυτό το αποτέλεσμα για μένα ή για τα παιδιά μου. Επιλέγω την προληπτική διαδρομή και όλα όσα συνοδεύουν. Αν αναγκαστώ να αντιμετωπίσω αυτό που αντιμετώπισε η μαμά μου, θέλω να το μάθω όσο πιο νωρίς γίνεται, και θα νικήσω το #@#4! και να έχω περισσότερο πολύτιμο χρόνο… ένα δώρο που δεν έγινε στη μαμά μου. Θα παροτρύνω όποιον διαβάζει αυτό να συμβουλευτεί τον γιατρό σας για να μάθει εάν αυτή η πορεία δράσης μπορεί να έχει νόημα με το ιστορικό/ιστορικό σας και το επίπεδο κινδύνου. Συναντήθηκα επίσης με έναν γενετικό σύμβουλο και έκανα μια απλή εξέταση αίματος για να δω αν φέρω καρκινικό γονίδιο για πάνω από 70 τύπους καρκίνου. Η δοκιμή καλύφθηκε από την ασφάλισή μου, επομένως ενθαρρύνω άλλους να ελέγξουν αυτήν την επιλογή.

Σκέφτομαι τη μαμά μου κάθε μέρα για πάνω από 16 χρόνια. Έλαμψε ένα έντονο φως που δεν έχει σβήσει στη μνήμη μου. Ένα από τα αγαπημένα της ποιήματα (ήταν ανάρρωση ταγματάρχης αγγλικών!) ονομάστηκε First Fig, από την Edna St. Vincent Millay και θα μου θυμίζει για πάντα αυτό το φως:

Το κερί μου καίει και στις δύο άκρες.
Δεν θα διαρκέσει τη νύχτα.
Αλλά αχ, εχθροί μου, και ω, φίλοι μου...
Δίνει ένα υπέροχο φως!