ອາໄສຢູ່ກັບພະຍາດເບົາຫວານປະເພດ 1
ເມື່ອເດືອນພະຈິກເປັນເດືອນທີ່ຮັບຮູ້ກ່ຽວກັບພະຍາດເບົາຫວານ, ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນວ່າຕົນເອງໄດ້ສະທ້ອນເຖິງການເດີນທາງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ປະຕິບັດໃນຂະນະທີ່ດໍາລົງຊີວິດກັບພະຍາດເບົາຫວານປະເພດ 1 ສໍາລັບ 45 ປີທີ່ຜ່ານມາ. ໃນເວລາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບການວິນິດໄສຄັ້ງທໍາອິດໃນອາຍຸ 7 ປີ, ການຄຸ້ມຄອງພະຍາດເບົາຫວານແມ່ນສິ່ງທ້າທາຍທີ່ແຕກຕ່າງຈາກປະຈຸບັນ. ໃນຊຸມປີມໍ່ໆມານີ້, ຄວາມກ້າວຫນ້າທາງດ້ານເຕັກໂນໂລຢີ, ຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບພະຍາດແລະການສະຫນັບສະຫນູນທີ່ດີກວ່າໄດ້ຫັນປ່ຽນຊີວິດຂອງຂ້ອຍ.
ເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ຮັບການວິນິດໄສພະຍາດເບົາຫວານປະເພດ 1 ຂອງຂ້ອຍໃນປີ 1978, ພູມສັນຖານຂອງການຄຸ້ມຄອງພະຍາດເບົາຫວານແມ່ນກົງກັນຂ້າມກັບສິ່ງທີ່ພວກເຮົາມີໃນມື້ນີ້. ການຕິດຕາມລະດັບນໍ້າຕານໃນເລືອດບໍ່ແມ່ນແຕ່ສິ່ງໜຶ່ງ, ສະນັ້ນ ການກວດປັດສະວະຂອງເຈົ້າເປັນວິທີດຽວທີ່ຈະຮູ້ວ່າເຈົ້າຢືນຢູ່ໃສ. ນອກຈາກນັ້ນ, ການສັກຢາພຽງແຕ່ຫນຶ່ງຫາສອງຄັ້ງຕໍ່ມື້ດ້ວຍ insulin ທີ່ອອກລິດສັ້ນແລະຍາວແມ່ນລະບຽບການ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ການກິນອາຫານຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງໃນເວລາທີ່ insulin ສູງສຸດແລະປະສົບກັບນໍ້າຕານໃນເລືອດສູງແລະຕ່ໍາຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ. ໃນເວລານັ້ນ, ຊີວິດປະຈໍາວັນຂອງຜູ້ທີ່ເປັນໂລກເບົາຫວານມັກຈະຖືກປົກຄຸມດ້ວຍກົນລະຍຸດຄວາມຢ້ານກົວທີ່ໃຊ້ໂດຍຜູ້ຊ່ຽວຊານດ້ານການດູແລສຸຂະພາບເພື່ອຮັບປະກັນການປະຕິບັດຕາມ. ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມຊົງຈໍາອັນສົດຊື່ນກ່ຽວກັບການເຂົ້າໂຮງຫມໍຄັ້ງທໍາອິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃນເວລາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບການກວດຫາໂຣກນີ້ໃຫມ່ແລະນາງພະຍາບານຄົນຫນຶ່ງໄດ້ຂໍໃຫ້ພໍ່ແມ່ອອກຈາກຫ້ອງໃນຂະນະທີ່ນາງຍັງເຍາະເຍີ້ຍຂ້າພະເຈົ້າວ່າບໍ່ສາມາດສັກຢາອິນຊູລິນດ້ວຍຕົນເອງໄດ້. ຈົ່ງຈື່ໄວ້ວ່າຂ້ອຍອາຍຸໄດ້ເຈັດປີແລະໄດ້ຢູ່ໃນໂຮງຫມໍປະມານສາມມື້ໃນຂະນະທີ່ຂ້ອຍພະຍາຍາມເຮັດໃຫ້ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງສິ່ງທີ່ເກີດຂື້ນກັບຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຈື່ນາງວ່າ, “ເຈົ້າຢາກເປັນພາລະຂອງພໍ່ແມ່ຕະຫຼອດໄປບໍ?” ໂດຍຜ່ານນໍ້າຕາ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ລວບລວມຄວາມກ້າຫານທີ່ຈະສັກຢາດ້ວຍຕົນເອງ, ແຕ່ເມື່ອເບິ່ງຄືນ, ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອຄໍາຄິດເຫັນຂອງນາງກ່ຽວກັບການແບກຫາບພໍ່ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າທີ່ຕິດຢູ່ກັບຂ້າພະເຈົ້າຫລາຍປີ. ຈຸດສຸມສໍາລັບບາງຄົນໃນເວລານັ້ນແມ່ນກ່ຽວກັບການຫລີກລ້ຽງອາການແຊກຊ້ອນໂດຍຜ່ານການຄວບຄຸມທີ່ເຂັ້ມງວດ, ເຊິ່ງມັກຈະເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກກັງວົນໃຈແລະຮູ້ສຶກຜິດຖ້າຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເຮັດສິ່ງຕ່າງໆ "ຢ່າງສົມບູນ", ເຊິ່ງໃນແງ່ທາງຫລັງແມ່ນເປັນໄປບໍ່ໄດ້ໃນເວລານັ້ນ. ຕົວເລກທີ່ສູງສໍາລັບນໍ້າຕານໃນເລືອດຂອງຂ້ອຍຫມາຍຄວາມວ່າຂ້ອຍ "ບໍ່ດີ" ໃນສະຫມອງອາຍຸເຈັດປີຂອງຂ້ອຍແລະບໍ່ໄດ້ "ເຮັດວຽກທີ່ດີ."
ການເປັນໄວລຸ້ນທີ່ມີພະຍາດເບົາຫວານປະເພດ 1 ໃນທ້າຍຊຸມປີ 70 ແລະ 80s ແມ່ນສິ່ງທ້າທາຍໂດຍສະເພາະ. ໄວລຸ້ນແມ່ນເວລາຂອງການກະບົດແລະການສະແຫວງຫາເອກະລາດ, ເຊິ່ງປະທະກັນກັບລະບອບທີ່ເຄັ່ງຄັດທີ່ຄາດວ່າຈະຄຸ້ມຄອງພະຍາດເບົາຫວານໂດຍບໍ່ມີເຕັກໂນໂລຢີທີ່ທັນສະໄຫມທີ່ມີຢູ່ໃນທຸກມື້ນີ້. ຂ້ອຍມັກຈະຮູ້ສຶກຄືກັບຄົນພາຍນອກ, ຍ້ອນວ່າເພື່ອນຂອງຂ້ອຍໄດ້ຮັບການສະຫນັບສະຫນຸນແຕ່ບໍ່ສາມາດພົວພັນກັບການຕໍ່ສູ້ປະຈໍາວັນໃນການຕິດຕາມລະດັບນໍ້າຕານໃນເລືອດ, ການສັກຢາອິນຊູລິນ, ແລະຈັດການກັບໂປຣໄຟລທີ່ປ່ຽນແປງແລະລະດັບພະລັງງານ. ຄືກັບວ່າໄວລຸ້ນບໍ່ເຕັມໄປດ້ວຍການໄຫຼເຂົ້າຂອງຮໍໂມນທີ່ເຮັດໃຫ້ເກີດການປ່ຽນແປງຂອງອາລົມທີ່ສໍາຄັນ, ສະຕິຕົນເອງ, ແລະຄວາມບໍ່ຫມັ້ນຄົງ, ການເປັນໂລກເບົາຫວານໄດ້ເພີ່ມຂະຫນາດໃຫມ່ທັງຫມົດ. ການໃສ່ຮ້າຍປ້າຍສີແລະຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດຢູ່ອ້ອມຮອບພະຍາດພຽງແຕ່ເພີ່ມພາລະທາງດ້ານຈິດໃຈທີ່ໄວລຸ້ນທີ່ເປັນພະຍາດເບົາຫວານປະຕິບັດ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສືບຕໍ່ປະຕິເສດກ່ຽວກັບສຸຂະພາບຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃນໄລຍະໄວລຸ້ນເຫຼົ່ານັ້ນ, ເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ຂ້ອຍສາມາດເຮັດໄດ້ເພື່ອພຽງແຕ່ "ວາງຕ່ໍາ" ແລະ "ເຫມາະ." ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດຫຼາຍສິ່ງທີ່ຂັດແຍ້ງໂດຍກົງກັບສິ່ງທີ່ຂ້ອຍ "ຄວນຈະ" ເຮັດເພື່ອຄຸ້ມຄອງສຸຂະພາບຂອງຂ້ອຍ, ເຊິ່ງຂ້ອຍແນ່ໃຈວ່າສືບຕໍ່ເພີ່ມຄວາມຮູ້ສຶກຜິດແລະຄວາມອັບອາຍ. ຂ້ອຍຍັງຈື່ແມ່ຂອງຂ້ອຍທີ່ບອກຂ້ອຍຫຼາຍປີຕໍ່ມາວ່າລາວ "ຢ້ານ" ທີ່ຈະປ່ອຍໃຫ້ຂ້ອຍອອກຈາກເຮືອນແຕ່ຮູ້ວ່າລາວຕ້ອງຖ້າຂ້ອຍເຕີບໃຫຍ່ເປັນໄວລຸ້ນ "ປົກກະຕິ". ຕອນນີ້ຂ້ອຍເປັນພໍ່ແມ່ແລ້ວ, ຂ້ອຍມີຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈຫຼາຍສໍາລັບຄວາມຍາກລໍາບາກນີ້ສໍາລັບລາວ, ແລະຂ້ອຍກໍ່ຂອບໃຈສໍາລັບລາວທີ່ໃຫ້ຂ້ອຍມີອິດສະລະພາບທີ່ຂ້ອຍຕ້ອງການເຖິງວ່າສິ່ງທີ່ຈະຕ້ອງເປັນຄວາມກັງວົນອັນໃຫຍ່ຫຼວງຕໍ່ສຸຂະພາບແລະຄວາມປອດໄພຂອງຂ້ອຍ.
ທັງໝົດນັ້ນໄດ້ປ່ຽນແປງໃນອາຍຸ 20 ປີຂອງຂ້ອຍ ເມື່ອສຸດທ້າຍຂ້ອຍໄດ້ຕັດສິນໃຈເອົາວິທີການທີ່ຫ້າວຫັນຫຼາຍຂຶ້ນໃນການຄຸ້ມຄອງສຸຂະພາບຂອງຂ້ອຍຕອນນີ້ຂ້ອຍເປັນຜູ້ໃຫຍ່ແລ້ວ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ນັດພົບກັບທ່ານໝໍຢູ່ບ້ານເກີດໃໝ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະຍັງຈື່ຈຳໄດ້ເຖິງທຸກວັນນີ້ເຖິງຄວາມກັງວົນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ນັ່ງຢູ່ໃນຫ້ອງລໍຖ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສັ່ນສະເທືອນດ້ວຍຄວາມກົດດັນ ແລະຢ້ານວ່າລາວຈະເຮັດຜິດ ແລະອັບອາຍນຳຂ້ອຍ ແລະບອກໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ທຸກສິ່ງທີ່ໜ້າຢ້ານທີ່ຈະເກີດຂຶ້ນກັບຂ້ອຍ ຖ້າຫາກວ່າຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ດູແລຕົວເອງໃຫ້ດີຂຶ້ນ. ເປັນການອັດສະຈັນ, ທ່ານດຣ Paul Speckart ເປັນແພດຄົນທຳອິດທີ່ໄດ້ພົບຂ້ອຍຢູ່ບ່ອນໃດບ່ອນໜຶ່ງ ເມື່ອຂ້ອຍບອກລາວວ່າ ຂ້ອຍມາຫາລາວເພື່ອເລີ່ມດູແລຕົນເອງໃຫ້ດີຂຶ້ນ. ລາວເວົ້າວ່າ, “ຕົກລົງ… ມາເຮັດ!” ແລະບໍ່ໄດ້ກ່າວເຖິງສິ່ງທີ່ຂ້ອຍມີ ຫຼືບໍ່ໄດ້ເຮັດໃນອະດີດ. ມີຄວາມສ່ຽງຕໍ່ການເປັນຕາຕື່ນຕາຕື່ນໃຈເກີນໄປ, ທ່ານໝໍຄົນນັ້ນໄດ້ປ່ຽນເສັ້ນທາງຊີວິດຂອງຂ້ອຍ...ຂ້ອຍເຊື່ອຢ່າງນັ້ນຢ່າງເຕັມທີ. ເປັນຍ້ອນລາວ, ຂ້ອຍສາມາດນໍາທາງຜ່ານສອງສາມທົດສະວັດຕໍ່ໄປ, ຮຽນຮູ້ທີ່ຈະປ່ອຍໃຫ້ຄວາມຮູ້ສຶກຜິດແລະຄວາມອັບອາຍທີ່ຂ້ອຍໄດ້ພົວພັນກັບການດູແລສຸຂະພາບຂອງຂ້ອຍແລະໃນທີ່ສຸດກໍ່ສາມາດນໍາເອົາເດັກນ້ອຍສາມຄົນທີ່ມີສຸຂະພາບດີເຂົ້າມາໃນໂລກ, ເຖິງແມ່ນວ່າຈະເຄີຍເປັນ. ບອກໂດຍຜູ້ຊ່ຽວຊານທາງການແພດໃນຕອນຕົ້ນວ່າເດັກນ້ອຍອາດຈະບໍ່ເປັນໄປໄດ້ສໍາລັບຂ້ອຍ.
ໃນຊຸມປີມໍ່ໆມານີ້, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນຄວາມກ້າວຫນ້າທີ່ໂດດເດັ່ນໃນການຄຸ້ມຄອງພະຍາດເບົາຫວານທີ່ປ່ຽນຊີວິດຂອງຂ້ອຍ. ໃນມື້ນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າເຖິງເຄື່ອງມືແລະຊັບພະຍາກອນຕ່າງໆທີ່ເຮັດໃຫ້ຊີວິດປະຈໍາວັນສາມາດຈັດການໄດ້ຫຼາຍຂຶ້ນ. ບາງຄວາມກ້າວຫນ້າທີ່ສໍາຄັນປະກອບມີ:
- ການຕິດຕາມນໍ້າຕານໃນເລືອດ: ການຕິດຕາມລະດັບນໍ້າຕານຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ (CGMs) ໄດ້ປະຕິວັດການຈັດການພະຍາດເບົາຫວານຂອງຂ້ອຍ. ພວກເຂົາສະຫນອງຂໍ້ມູນໃນເວລາທີ່ແທ້ຈິງ, ຫຼຸດຜ່ອນຄວາມຕ້ອງການສໍາລັບການທົດສອບ fingerstick ເລື້ອຍໆ.
- ປ້ຳອິນຊູລິນ: ອຸປະກອນເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ທົດແທນການສັກຢາປະຈໍາວັນຫຼາຍຄັ້ງສໍາລັບຂ້ອຍ, ສະເຫນີການຄວບຄຸມທີ່ຊັດເຈນກ່ຽວກັບການໃຫ້ insulin.
- ການປັບປຸງສູດ insulin: ສູດ insulin ທີ່ທັນສະໄຫມມີການເລີ່ມຕົ້ນໄວຂຶ້ນແລະໄລຍະເວລາທີ່ຍາວນານ, mimicing ການຕອບສະຫນອງ insulin ທໍາມະຊາດຂອງຮ່າງກາຍຢ່າງໃກ້ຊິດຫຼາຍ.
- ການສຶກສາ ແລະການຊ່ວຍເຫຼືອພະຍາດເບົາຫວານ: ຄວາມເຂົ້າໃຈດີຂຶ້ນກ່ຽວກັບລັກສະນະທາງຈິດໃຈຂອງການຄຸ້ມຄອງພະຍາດເບົາຫວານໄດ້ເຮັດໃຫ້ການປະຕິບັດການດູແລສຸຂະພາບທີ່ມີຄວາມເຂົ້າໃຈຫຼາຍຂຶ້ນແລະເຄືອຂ່າຍສະຫນັບສະຫນູນ.
ສໍາລັບຂ້ອຍ, ການດໍາລົງຊີວິດກັບພະຍາດເບົາຫວານປະເພດ 1 ເປັນເວລາ 45 ປີແມ່ນການເດີນທາງຂອງຄວາມຢືດຢຸ່ນ, ແລະດ້ວຍຄວາມຊື່ສັດ, ມັນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເປັນໃຜ, ດັ່ງນັ້ນຂ້ອຍຈະບໍ່ປ່ຽນແປງຄວາມຈິງທີ່ວ່າຂ້ອຍມີຊີວິດຢູ່ກັບສະພາບຊໍາເຮື້ອນີ້. ຂ້ອຍຖືກວິນິດໄສຢູ່ໃນຍຸກຂອງການດູແລສຸຂະພາບທີ່ມີຄວາມຢ້ານກົວແລະເຕັກໂນໂລຢີທີ່ຈໍາກັດ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຄວາມຄືບໜ້າໃນການຄຸ້ມຄອງພະຍາດເບົາຫວານແມ່ນເປັນເລື່ອງທີ່ພິເສດຫຼາຍ, ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍສາມາດດຳລົງຊີວິດທີ່ສົມບູນຂຶ້ນໂດຍບໍ່ມີອາການແຊກຊ້ອນໃຫຍ່ມາເຖິງປະຈຸບັນ. ການດູແລພະຍາດເບົາຫວານໄດ້ພັດທະນາຈາກວິທີການທີ່ເຄັ່ງຄັດ, ອີງໃສ່ຄວາມຢ້ານກົວໄປສູ່ການລວມເອົາຄົນເຈັບເປັນຈຸດໃຈກາງ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຂອບໃຈສໍາລັບຄວາມກ້າວຫນ້າທີ່ເຮັດໃຫ້ຊີວິດຂອງຂ້ອຍເປັນພະຍາດເບົາຫວານສາມາດຈັດການໄດ້ແລະມີຄວາມຫວັງຫຼາຍຂຶ້ນ. ໃນລະຫວ່າງເດືອນທີ່ຮັບຮູ້ພະຍາດເບົາຫວານນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າສະເຫຼີມສະຫຼອງບໍ່ພຽງແຕ່ຄວາມເຂັ້ມແຂງແລະຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ແຕ່ຍັງຊຸມຊົນຂອງບຸກຄົນຜູ້ທີ່ໄດ້ແບ່ງປັນການເດີນທາງນີ້ກັບຂ້າພະເຈົ້າ.
ຂ້ອຍຫວັງວ່າຈະໄດ້ອະນາຄົດທີ່ດີຂອງການຄຸ້ມຄອງພະຍາດເບົາຫວານ. ຮ່ວມກັນ, ພວກເຮົາສາມາດປູກຈິດສໍານຶກ, ຊຸກຍູ້ຄວາມຄືບຫນ້າ, ແລະ, ຫວັງວ່າ, ເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາໃກ້ຊິດກັບການປິ່ນປົວພະຍາດນີ້ທີ່ມີຜົນກະທົບຫຼາຍຊີວິດ.