Dita Botërore e Alzheimerit

"Përshëndetje gjysh," thashë ndërsa hyra në dhomën sterile, por çuditërisht ngushëlluese, të institucionit të infermierisë. Atje ai u ul, njeriu që kishte qenë gjithmonë një figurë madhështore në jetën time, atë që me krenari e quajta gjysh dhe stërgjysh i djalit tim njëvjeçar. Ai u shfaq i butë dhe i qetë, i ulur në buzë të shtratit të tij të spitalit. Collette, njerka ime, ishte siguruar që ai të dukej më së miri, por shikimi i tij dukej i largët, i humbur në një botë përtej mundësive tona. Me djalin tim në krah, u afrova me kujdes, i pasigurt se si do të shpalosej ky ndërveprim.

Me kalimin e minutave, e gjeta veten ulur pranë gjyshit, duke u përfshirë në një bisedë të njëanshme për dhomën e tij dhe filmin bardh e zi Western që shfaqej në televizor. Megjithëse përgjigjet e tij ishin të pakta, unë mblodha një ndjenjë rehatie në praninë e tij. Pas asaj përshëndetjeje fillestare, braktisa titujt zyrtarë dhe iu drejtova me emrin e tij. Ai nuk më njihte më si mbesën e tij dhe as nënën time si vajzën e tij. Alzheimeri, në fazën e tij të vonë, i kishte grabitur mizorisht ato lidhje. Pavarësisht kësaj, gjithçka që dëshiroja ishte të kaloja kohë me të, të isha kushdo që ai më perceptonte se isha.

Pa e ditur mua, kjo vizitë shënoi herën e fundit që do ta shihja gjyshin para bujtinës. Katër muaj më vonë, një rënie tragjike çoi në thyerje të kockave dhe ai nuk u kthye më tek ne. Qendra e bujtinës i dha ngushëllim jo vetëm gjyshit, por edhe Koletës, mamasë sime dhe vëllezërve e motrave të saj gjatë atyre ditëve të fundit. Ndërsa ai kaloi nga kjo jetë, nuk mund të mos ndieja se ai tashmë ishte larguar gradualisht nga mbretëria jonë gjatë viteve të fundit.

Gjyshi kishte qenë një figurë madhështore në Kolorado, një ish-përfaqësues i nderuar i shtetit, një avokat prestigjioz dhe një kryetar i institucioneve të shumta. Në rininë time, ai dukej i madh, ndërsa unë ende po përpiqesha të lundroja në moshë madhore pa shumë aspirata për status apo vlerësim. Takimet tona ishin të rralla, por kur pata rastin të isha pranë tij, doja të shfrytëzoja rastin për ta njohur më mirë gjyshin.

Mes përparimit të Alzheimerit, diçka ndryshoi brenda gjyshit. Njeriu i njohur për mendjen e tij brilante filloi të zbulonte një anë që e kishte ruajtur - ngrohtësinë e zemrës së tij. Vizitat javore të mamasë sime nxitën biseda të buta, të dashura dhe kuptimplota, edhe pse kthjelltësia e tij ra, dhe përfundimisht ai u bë joverbal. Lidhja e tij me Collette mbeti e pandërprerë, e dukshme nga siguritë që ai kërkoi prej saj gjatë vizitës sime të fundit në institucionin e infermierisë.

Kanë kaluar muaj që nga vdekja e gjyshit dhe e gjej veten duke menduar për një pyetje shqetësuese: si mund të arrijmë arritje të jashtëzakonshme si dërgimi i njerëzve në hënë, dhe megjithatë ne ende përballemi me ankthin e sëmundjeve si Alzheimer? Pse një mendje kaq e shkëlqyer duhej të largohej nga kjo botë përmes një sëmundjeje degjenerative neurologjike? Megjithëse një ilaç i ri ofron shpresë për fillimin e hershëm të Alzheimerit, mungesa e një kure i lë njerëzit si Gjyshi të durojnë humbjen graduale të vetes dhe botës së tyre.

Në këtë Ditë Botërore të Alzheimerit, ju nxis të lëvizni përtej ndërgjegjësimit të thjeshtë dhe të sodisni rëndësinë e një bote pa këtë sëmundje dërrmuese. A keni qenë dëshmitar i fshirjes së ngadaltë të kujtimeve, personalitetit dhe thelbit të një të dashur për shkak të Alzheimerit? Imagjinoni një botë ku familjet kursehen nga agonia e shikimit të të dashurve të tyre të shuhen. Imagjinoni një shoqëri ku mendjet e shkëlqyera si ajo e gjyshit mund të vazhdojnë të ndajnë mençurinë dhe përvojat e tyre, të çliruara nga kufizimet e çrregullimeve neurodegjenerative.

Konsideroni ndikimin e thellë të ruajtjes së thelbit të marrëdhënieve tona të dashura – të përjetojmë gëzimin e pranisë së tyre, të pa ngarkuar nga hija e Alzheimerit. Këtë muaj, le të jemi agjentët e ndryshimit, duke mbështetur kërkimin, duke mbrojtur financimin e shtuar dhe duke rritur ndërgjegjësimin për numrin e viktimave të Alzheimerit tek familjet dhe individët.

Së bashku, ne mund të punojmë drejt një të ardhmeje ku Alzheimer do të kalojë në histori dhe kujtimet e të dashurve tanë mbeten të gjalla, mendjet e tyre gjithnjë të ndritshme. Së bashku, ne mund të sjellim shpresë dhe përparim, duke transformuar përfundimisht jetën e miliona njerëzve për brezat që do të vijnë. Le të imagjinojmë një botë ku kujtimet qëndrojnë dhe Alzheimer bëhet një armik i largët, i mundur, duke siguruar një trashëgimi dashurie dhe mirëkuptimi.