Czego o przywództwie nauczyły mnie wystąpienia publiczne
Podczas studiów podyplomowych przez dwa lata uczyłem wystąpień publicznych. To był mój ulubiony przedmiot do nauczania, ponieważ był to przedmiot obowiązkowy na wszystkich kierunkach, więc miałem przywilej interakcji ze studentami o różnym pochodzeniu, zainteresowaniach i aspiracjach. Przyjemność z kursu nie była odwzajemniona – uczniowie często pierwszego dnia szli z grymasem, zgarbieni i/lub wyglądali na całkowicie spanikowanych. Okazuje się, że nikt nie mógł się doczekać semestru wystąpień publicznych bardziej niż ja. Prawie półtorej dekady później doszedłem do wniosku, że na tym kursie nauczono mnie więcej niż tego, jak wygłosić świetne przemówienie. Niektóre z podstawowych zasad niezapomnianej przemowy są również kluczowymi zasadami skutecznego przywództwa.
- Użyj doraźnego stylu.
W wystąpieniach publicznych oznacza to, że nie czytaj swojej wypowiedzi. Wiedz o tym – ale nie mów jak robot. Dla liderów oznacza to, jak ważne jest bycie autentycznym sobą. Bądź otwarty na naukę, czytaj na ten temat, ale wiedz, że twoja autentyczność jest kluczowym składnikiem twojej skuteczności jako lidera. Według Gallupa „przywództwo nie jest uniwersalne – a staniesz się najlepszym przywódcą, jakim możesz być, jeśli odkryjesz, co czyni cię wyjątkowo potężnym”. 1 Wielcy mówcy nie naśladują innych wielkich mówców – wciąż na nowo opierają się na swoim niepowtarzalnym stylu. Wielcy przywódcy mogą zrobić to samo.
- Potęga ciała migdałowatego.
Kiedy studenci pierwszego dnia semestru przyszli spanikowani i wlekli się na zajęcia, zobaczyli zdjęcie mamuta włochatego świecącego na tablicy. Pierwsza lekcja w każdym semestrze dotyczyła tego, co ten stwór ma wspólnego z wystąpieniami publicznymi. Odpowiedź? Oba aktywują ciało migdałowate u większości ludzi, co oznacza, że nasz mózg mówi jedną z następujących rzeczy:
"NIEBEZPIECZEŃSTWO! NIEBEZPIECZEŃSTWO! Biegnij w stronę wzgórz!”
"NIEBEZPIECZEŃSTWO! NIEBEZPIECZEŃSTWO! Weź gałąź i zdejmij to coś!
"NIEBEZPIECZEŃSTWO! NIEBEZPIECZEŃSTWO! Nie wiem, co robić, więc po prostu zamarznę, mam nadzieję, że nikt mnie nie zauważy i poczekam, aż niebezpieczeństwo minie”.
Ta reakcja walki/ucieczki/zatrzymania jest mechanizmem ochronnym w naszych mózgach, ale nie zawsze dobrze nam służy. Kiedy nasze ciało migdałowate jest aktywowane, szybko zakładamy, że mamy wybór binarny (walka/ucieczka) lub że nie ma żadnego wyboru (zamrożenie). Częściej niż nie, istnieje trzecia, czwarta i piąta opcja.
Jeśli chodzi o przywództwo, nasze ciało migdałowate może przypominać nam o znaczeniu kierowania sercem, a nie tylko głową. Kierowanie sercem stawia ludzi na pierwszym miejscu i nadaje priorytet relacjom. Wymaga przejrzystości, autentyczności i poświęcenia czasu na osobiste poznanie personelu. Powoduje to, że pracownicy są bardziej zaangażowani w swoją pracę z wyższym stopniem zaufania. W takim środowisku pracownicy i zespoły mają większe szanse na osiągnięcie i przekroczenie celów.
Kierowanie z głowy lub umysłu nadaje priorytet celom, wskaźnikom i wysokim standardom doskonałości. W swojej książce „The Fearless Organization” Amy Edmondson przekonuje, że w naszej nowej gospodarce potrzebujemy obu stylów przywództwa. Najskuteczniejsi liderzy są biegli w korzystaniu z obu stylów2.
Więc jak to się wiąże z ciałem migdałowatym? Z własnego doświadczenia wiem, że utknąłem w prowadzeniu tylko głową, kiedy mam wrażenie, że są tylko dwie opcje – zwłaszcza w obliczu podjęcia ważnej decyzji. W takich chwilach używałem tego jako przypomnienia, aby wykorzystać ludzi, aby znaleźć trzecią drogę. Jako liderzy nie musimy czuć się uwięzieni w systemie binarnym. Zamiast tego możemy kierować się sercem, aby znaleźć ścieżkę, która jest bardziej wciągająca, satysfakcjonująca i ma wpływ na nasze cele i zespoły.
- Znaj swoją publiczność
Przez cały semestr studenci wygłaszali różnego rodzaju przemówienia – informacyjne, polityczne, okolicznościowe i zapraszające. Aby odnieść sukces, ważne było, aby znali swoją publiczność. W naszej klasie składało się to z wielu kierunków, środowisk i przekonań. Moją ulubioną jednostką zawsze były przemówienia polityczne, ponieważ często przedstawiano obie strony wielu polityk.
Dla liderów znajomość zespołu jest tym samym, co znajomość odbiorców. Poznawanie zespołu to ciągły proces, który wymaga częstych meldunków. Jedno z moich ulubionych meldunków pochodzi od dr Brenè Brown. Rozpoczyna spotkania, prosząc uczestników, aby w dwóch słowach opisali, jak się czują danego dnia3. Rytuał ten buduje więź, przynależność, bezpieczeństwo i samoświadomość.
Mówca musi znać swoją publiczność, aby przemówienie było skuteczne. To samo dotyczy liderów. Kluczowe są zarówno długoterminowe relacje, jak i częste zameldowania.
- Sztuka perswazji
Jak wspomniałem, najbardziej podobała mi się lekcja dotycząca przemówień politycznych. Ekscytujące było obserwowanie, jakie zagadnienia interesują uczniów, i podobało mi się słuchanie przemówień, które miały na celu promowanie stanowiska, a nie tylko zmianę zdania rówieśników. Uczniowie mieli nie tylko przedyskutować dany problem, ale także zaproponować nowe rozwiązania tego problemu. Uczniowie, którzy byli najbardziej skuteczni w pisaniu i wygłaszaniu tych przemówień, to ci, którzy dokładnie zbadali wszystkie strony problemu i przedstawili więcej niż jedno rozwiązanie.
Dla mnie jest to bardzo trafny przykład skutecznego przywództwa. Aby przewodzić zespołom i osiągać wyniki, musimy bardzo jasno określić problem, który próbujemy rozwiązać, i być otwarci na więcej niż jedno rozwiązanie, aby wywrzeć pożądany wpływ. W swojej książce „Drive” Daniel Pink przekonuje, że kluczem do motywowania ludzi nie jest lista rzeczy do zrealizowania, ale raczej autonomia i umiejętność kierowania własną pracą i życiem. Jest to jeden z powodów, dla których wykazano, że środowiska pracy zorientowane wyłącznie na wyniki (ROWE) korelują ze znacznym wzrostem produktywności. Ludzie nie chcą, żeby im mówiono, co mają robić. Potrzebują swojego lidera, który pomoże im w jasnym zrozumieniu ich celów, aby mogli je osiągnąć, jak i kiedy chcą4. Najlepszym sposobem przekonania ludzi jest wykorzystanie ich wewnętrznej motywacji, aby byli odpowiedzialni za własne wyniki.
Siedząc i rozmyślając nad godzinami, które spędziłem słuchając przemówień, mam nadzieję, że choć kilku uczniów, których miałem zaszczyt uczyć, uwierzyło, że zajęcia z przemówień to coś więcej niż codzienne stawienie czoła swojemu strachowi. Mam nadzieję, że oni również dobrze wspominają umiejętności życiowe i lekcje, których nauczyliśmy się razem w Eddy Hall na Colorado State University.
Referencje
1galllup.com/cliftonstrengths/en/401999/leadership-authenticity-starts-knowing-yourself.aspx
3panoramaed.com/blog/two-word-check-instrategy
4Napęd: zaskakująca prawda o tym, co nas motywuje