الگوها و PTSD
همه ما به الگوها وابسته هستیم، خواه ناوبری در ترافیک، انجام یک ورزش یا تشخیص یک موقعیت آشنا. آنها به ما کمک می کنند تا با دنیای اطراف خود به شیوه ای کارآمدتر برخورد کنیم. آنها به ما کمک می‌کنند که دائماً مجبور نباشیم تک تک اطلاعات اطرافمان را برای درک آنچه اتفاق می‌افتد، دریافت کنیم.
الگوها به مغز ما این امکان را می دهند که نظم را در دنیای اطراف خود ببیند و قوانینی را بیابد که بتوانیم از آنها برای پیش بینی استفاده کنیم. به جای تلاش برای جذب اطلاعات در بیت‌های نامرتبط، می‌توانیم از این الگو برای درک آنچه در اطرافمان می‌گذرد استفاده کنیم.
این توانایی عالی برای رمزگشایی از دنیای پیچیده ما نیز می تواند مضر باشد، به خصوص اگر یک رویداد آسیب زا را تجربه کرده باشیم. این می تواند آسیب عمدی، یک حادثه آسیب زا، یا وحشت های جنگ باشد. سپس، مغز ما در معرض خطر دیدن الگوهایی قرار می‌گیرد که ممکن است احساساتی را که در طول رویداد آسیب‌زا داشتیم به ما یادآوری کنند یا در ما تحریک کنند.
ژوئن است ماه ملی آگاهی از اختلال استرس پس از سانحه (PTSD). و برای افزایش آگاهی عمومی در مورد مسائل مربوط به PTSD، کاهش انگ مرتبط با PTSD، و کمک به اطمینان از اینکه کسانی که از زخم های نامرئی ناشی از تجربیات تروما رنج می برند، درمان مناسب دریافت می کنند، در نظر گرفته شده است.
تخمین زده می شود که حدود 8 میلیون نفر در ایالات متحده مبتلا به PTSD هستند.
PTSD چیست؟
به نظر می رسد مسئله اصلی PTSD یک مشکل یا نقص در نحوه یادآوری تروما باشد. PTSD شایع است. بین 5 تا 10 درصد از ما این را تجربه خواهیم کرد. PTSD ممکن است حداقل یک ماه پس از یک رویداد آسیب زا ایجاد شود. قبل از آن، بسیاری از درمانگران این واکنش را یک "رویداد استرس حاد" می دانند که گاهی اوقات به عنوان یک اختلال استرس حاد تشخیص داده می شود. همه افراد مبتلا به این بیماری به PTSD مبتلا نمی شوند، اما تقریباً نیمی از آنها دچار PTSD می شوند. اگر علائم شما بیش از یک ماه طول بکشد، مهم است که از نظر PTSD ارزیابی شوید. ممکن است حداقل یک ماه پس از یک رویداد آسیب‌زای واجد شرایط ایجاد شود، به‌ویژه رویدادی که شامل تهدید به مرگ یا آسیب به تمامیت جسمانی است. این در تمام سنین و گروه ها رایج است.
این اختلال در نحوه به خاطر سپردن آسیب های گذشته مغز منجر به چندین علامت بالقوه سلامت روان می شود. همه کسانی که یک رویداد آسیب زا را پشت سر می گذارند به PTSD مبتلا نمی شوند. تحقیقات زیادی در حال انجام است که کدام یک از ما بیشتر مستعد تفکر تکراری یا نشخوار فکری است که می تواند باعث PTSD شود.
در بیمارانی که به ارائه دهنده مراقبت های اولیه خود مراجعه می کنند رایج است اما متأسفانه اغلب تشخیص داده نمی شود. زنان دو برابر بیشتر از مردان در معرض تشخیص هستند. لازم نیست شما در ارتش بوده باشید. افراد داخل و خارج از ارتش تجربیات آسیب زا دارند.
چه نوع ترومایی با PTSD مرتبط است؟
مهم است بدانید اگرچه حدود نیمی از بزرگسالان تجربیات آسیب زا داشته اند، کمتر از 10٪ به PTSD مبتلا می شوند. انواع تروما که با PTSD مرتبط است:
- خشونت رابطه جنسی - بیش از 30 درصد از قربانیان خشونت رابطه جنسی دچار PTSD شده اند.
- تجارب آسیب زا بین فردی - مانند مرگ غیرمنتظره یا رویداد آسیب زا دیگری یکی از عزیزان، یا بیماری تهدید کننده زندگی یک کودک.
- خشونت بین فردی – این شامل آزار جسمی دوران کودکی یا شاهد خشونت بین فردی، تجاوز فیزیکی یا تهدید خشونت می شود.
- مشارکت در خشونت سازمان‌یافته - این شامل قرار گرفتن در معرض جنگ، مشاهده مرگ/آسیب جدی، مرگ تصادفی یا عمدی یا آسیب جدی است.
- سایر رویدادهای آسیب زا تهدید کننده زندگی - مانند یک برخورد وسیله نقلیه موتوری تهدید کننده زندگی، یک بلای طبیعی و غیره.
علائم چیست؟
افکار مزاحم، اجتناب از چیزهایی که شما را به یاد تروما می اندازند، و خلق افسرده یا مضطرب از علائم شایع تر هستند. این علائم می تواند منجر به مشکلات قابل توجهی در خانه، محل کار یا روابط شما شود. علائم PTSD:
- علائم نفوذ - "تجربه مجدد"، افکار ناخواسته، فلاش بک.
- علائم اجتناب - اجتناب از فعالیت ها، افراد یا موقعیت هایی که افراد را به یاد تروما می اندازد.
- خلق افسرده، دیدن دنیا به عنوان مکانی ترسناک، ناتوانی در برقراری ارتباط با دیگران.
- آشفته بودن یا "در لبه" بودن، به خصوص زمانی که پس از تجربه یک رویداد آسیب زا شروع شده باشد.
- مشکل در خواب، کابوس های آزاردهنده.
از آنجایی که اختلالات رفتاری دیگری هم وجود دارد که با PTSD همپوشانی دارند، مهم است که ارائه دهنده شما به شما در حل این مشکل کمک کند. برای ارائه دهندگان مهم است که از بیماران خود در مورد آسیب های گذشته بپرسند، به خصوص زمانی که علائم اضطراب یا خلق وجود دارد.
رفتار
درمان می تواند شامل ترکیبی از داروها و روان درمانی باشد، اما روان درمانی به طور کلی ممکن است بیشترین فایده را داشته باشد. روان درمانی ترجیحاً درمان اولیه PTSD است و باید به همه بیماران ارائه شود. نشان داده شده است که روان‌درمانی‌های متمرکز بر تروما در مقایسه با درمان دارویی یا «غیر ضربه‌ای» بسیار مؤثر هستند. روان درمانی متمرکز بر تروما حول تجربه رویدادهای آسیب زا گذشته برای کمک به پردازش رویدادها و تغییر باورها در مورد آسیب گذشته متمرکز است. این باورها در مورد آسیب گذشته اغلب باعث ناراحتی شدید می شوند و مفید نیستند. دارو برای حمایت از درمان در دسترس است و می تواند بسیار مفید باشد. علاوه بر این، برای کسانی که از کابوس های نگران کننده رنج می برند، ممکن است ارائه دهنده شما نیز بتواند کمک کند.
عوامل خطر PTSD چیست؟
تاکید فزاینده ای بر شناسایی عواملی که تفاوت های فردی در پاسخ به تروما را توضیح می دهند، قرار می گیرد. برخی از ما انعطاف پذیرتر هستیم. آیا عوامل ژنتیکی، تجربیات دوران کودکی یا سایر رویدادهای استرس زا در طول زندگی وجود دارد که ما را آسیب پذیر می کند؟
بسیاری از این وقایع رایج هستند و در نتیجه افراد زیادی تحت تاثیر قرار می گیرند. تجزیه و تحلیل از یک نظرسنجی از یک نمونه بزرگ و معرف جامعه محور در 24 کشور، احتمال مشروط PTSD را برای 29 نوع رویداد آسیب زا تخمین زد. عوامل خطر شناسایی شده عبارتند از:
- سابقه قرار گرفتن در معرض تروما قبل از رویداد تروماتیک شاخص.
- آموزش کمتر
- وضعیت اجتماعی-اقتصادی پایین تر
- ناملایمات دوران کودکی (از جمله تروما/سوءاستفاده در دوران کودکی)
- سابقه روانپزشکی شخصی و خانوادگی
- جنس
- نژاد
- حمایت اجتماعی ضعیف
- آسیب فیزیکی (از جمله آسیب مغزی تروماتیک) به عنوان بخشی از رویداد تروماتیک
یک موضوع رایج در بسیاری از بررسی‌ها، بروز بیشتر PTSD را در زمانی که تروما عمدی بوده است تا غیرعمدی نشان داده است.
در نهایت، اگر شما، یکی از عزیزان یا دوستانتان از هر یک از این علائم رنج می برید، خبر خوب این است که راه های موثری برای درمان وجود دارد. لطفا دراز کنید.
chcw.org/june-is-ptsd-awareness-month/
pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/27189040/
aafp.org/pubs/afp/issues/2023/0300/posttraumatic-stress-disorder.html#afp20230300p273-b34