საზღვრები ლამაზია: რაც ვისწავლე აუტიზმით სკოლამდელ ბავშვებთან მუშაობისას

ეს იყო 10 წლის წინ, როდესაც პირველად მივიღე ჩემი პოსტი, როგორც პარაპროფესიონალი სკოლამდელი კლასის კლასში Cherry Creek სკოლის სისტემაში. ვიცოდი, რომ მიყვარდა ბავშვებთან მუშაობა, განსაკუთრებით XNUMX წლამდე ასაკის ბავშვებთან. ეს კლასი განკუთვნილი იყო ჩემთვის განსაკუთრებული ყოფილიყო, ეს იყო სკოლამდელი საკლასო ოთახი ორიდან ხუთ წლამდე ასაკის ბავშვებისთვის, რომლებსაც აუტიზმის დიაგნოზი დაუსვეს ან სწავლის სტილი, როგორიცაა აუტიზმი.

მე ახლახან დავტოვე სამუშაო გარემო, რომელიც ყველაზე ტოქსიკური იყო, რაც თქვენ წარმოიდგენთ. შეურაცხყოფა, რომელიც აღფრთოვანებასა და სიყვარულს ჰგავდა, იყო ის, რაც მე ვიცოდი წლების განმავლობაში, სანამ 2012 წელს XNUMX წელს ჩემს სამსახურს ვიყენებდი. წარმოდგენაც არ მქონდა, რომ განუზომელი PTSD-ით დავდიოდი და ნამდვილად არ ვიცოდი, როგორ მეზრუნა. თავს ჯანსაღად. მივხვდი, რომ კრეატიული და მხიარული ვიყავი და ვნებიანად ვმუშაობდი ბავშვებთან.

როდესაც პირველ დღეს ჩემს ახალ საკლასო ოთახს ვათვალიერებდი, დავინახე, რომ პირველადი ფერის აფეთქება, რომელიც ჩვეულებრივ ატყდა სკოლამდელ გარემოს, ხის თაროებზე დამაგრებული გოფრირებული პლასტმასის ფურცლებით ჩახშობილი იყო. კედლებზე პლაკატები არ იყო ჩამოკიდებული და ოთახის წინა ცენტრში ერთი მრგვალი ხალიჩის გარდა იატაკებზე იყო ნაპოვნი. მე შევხვდი ჩვენს პირველ სესიას ბავშვებს, ოთხი ახალგაზრდა გული, რომლებიც ძირითადად არავერბალური იყო. ეს ბავშვები, მიუხედავად იმისა, რომ ძირითადად ვერ ახერხებდნენ კომუნიკაციას, როგორც მე ვიყავი მიჩვეული, იყვნენ სავსე ვნებებითა და ინტერესებით. მე დავინახე, როგორ წყნარი და მიზანმიმართული თამაშისთვის შექმნილი საკლასო ოთახი იყო საშუალება, რომ ეს ბავშვები ასე არ იყვნენ გადატვირთული თავიანთი გარემოთი. გადაჭარბებულმა სტიმულაციამ შეიძლება გამოიწვიოს დნობა, სამყაროს ღერძიდან ჩამოსვლის შეგრძნება და აღარასოდეს მართალი. რის გააზრება დავიწყე, რადგან დღეები კვირებად, კვირები წლებად იქცა, არის ის, რომ მე ასე სასოწარკვეთილად მინდოდა სტრუქტურირებული, მშვიდი გარემო, რომ მეარსება საკუთარ თავში.

ადრე მქონდა მოსმენილი"ქაოსისგან გამოყვანილი, ესმის მხოლოდ ქაოსს.” ეს ასე იყო ჩემთვის ჩემი ცხოვრების დროს, როდესაც ვმუშაობდი პარაგრაფად. მე ვიყავი ახალგაზრდა, ვცდილობდი ჩემი მშობლების ქორწინების მღელვარე დასასრულს და ჩემს წინა პროფესიულ მცდელობებთან დაკავშირებული არასტაბილური და საზიანო არსებობას. ჩემს მეგობარ ბიჭთან ჩემმა ურთიერთობამ განაგრძო ქაოტური არეულობა, რომელშიც მე ვიღვიძებდი, ვჭამდი და მეძინა. მე არ მქონდა ხედვა დრამის გარეშე ცხოვრებაზე და მეჩვენებოდა, რომ დაუცველობისა და გაურკვევლობის მტვრის მორევია. სტრუქტურირებულ კლასში ჩემს ნამუშევარში აღმოვაჩინე, რომ განრიგის პროგნოზირებადობამ დამამშვიდა, ჩემს სტუდენტებთან ერთად. ჩემი კოლეგებისგან და იმ პროფესიონალებისგან ვისწავლე, რომლებთან ერთად ვმუშაობდი, რომ მნიშვნელოვანია გააკეთო ის, რასაც ამბობ, რომ აპირებ, როცა ამბობ, რომ აპირებ. მე ასევე დავიწყე იმის გააზრება, რომ ადამიანებს შეუძლიათ ემსახურონ სხვებს სანაცვლოდ არაფრის მოლოდინის გარეშე. ორივე ეს ცნება ჩემთვის უცხო იყო, მაგრამ მიბიძგა უფრო ჯანსაღი არსებობის დასაწყებად.

კლასში მუშაობისას გავიგე, რომ საზღვრები კრიტიკულია და იმის მოთხოვნა, რაც გჭირდება, ეგოისტური კი არა, აუცილებელიცაა.

ჩემმა სტუდენტებმა, საოცრად განსაკუთრებულმა და ჯადოსნურად დაკავშირებულებმა, იმაზე მეტს მასწავლეს, ვიდრე ოდესმე ვიმედოვნებდი, რომ მათ ვასწავლიდი. წესრიგის, პროგნოზირებადობისა და ჭეშმარიტი, ჭეშმარიტი კავშირისთვის შექმნილ კლასში გატარებული დროის გამო, მე შევძელი არეულობის გზაზე სიარული ავთენტურობისა და ჯანმრთელობისკენ. ჩემი ხასიათის დიდ ვალში ვარ მათ, ვინც ვერ შეძლო საკუთარი სიღრმის დემონსტრირება ისე, როგორც საზოგადოებას ესმის. ახლა ბავშვები, რომლებთანაც ვმუშაობდი, საშუალო სკოლაში არიან და საოცარ საქმეებს აკეთებენ. ვიმედოვნებ, რომ ყველა, ვინც მათ ხვდება, გაიგებს ისე, როგორც მე, რომ საზღვრები ლამაზია და თავისუფლება მხოლოდ პროგნოზირებადის საფუძველშია შესაძლებელი.