Het is de jaren 90 voor mij

Ik ben een baby uit de jaren 70, maar de nostalgie van de jaren 90 leeft in mijn hart. Ik bedoel, we hebben het over mode, muziek en de cultuur. Vertegenwoordiging op de televisie en de bioscopen was te zien van shows als "Martin", "Living Single" en op het grote scherm "Boomerang" en "Boyz in the Hood". Het was alles, maar de jaren '90 kwamen ook op op manieren die ik me niet kon voorstellen. De crack-epidemie, bendes, armoede en racisme waren meer in mijn gezicht dan ik me ooit had kunnen voorstellen.

Ik ging de jaren '90 binnen als een 13-jarig zwart meisje dat klaar was om haar vuist te pompen "Zeg het hardop, ik ben zwart en ik ben trots!!!" Om mee te rappen met 'Fight the Power' van Public Enemy. Ik woonde in Denver's eigen Park Hill-buurt, het mekka voor veel zwarte mensen. Het was een gevoel van trots dat we zijn aangekomen. Hardwerkende zwarte families, goed onderhouden werven. Je kon de trots voelen die velen van ons in onze buurt hadden. 'Park Hill Strong,' waren we. Er heerste echter onrechtvaardigheid over ons als de boeien van onze voorouders. Ik zag families uit de gratie vallen vanwege de crack-epidemie en vrienden die werden vervolgd voor de distributie van de verkoop van marihuana. Een beetje ironisch omdat het nu gelegaliseerd is hier in de staat Colorado en een paar andere staten. Elke zondag klonk er schot en het begon als een normale dag in de buurt te voelen. Witte officieren patrouilleerden, en soms wist je niet wie erger was, de officieren of de criminelen? Voor mij waren ze allemaal één in hetzelfde.

Snel vooruit, meer dan 20 jaar, zwarten vechten nog steeds voor gelijkheid, er zijn nieuwe drugs opgekomen en broers en zussen zitten nog steeds opgesloten achter de tralies voor de distributie en verkoop van eerste overtreders van marihuana zonder einde aan hun straffen ter plaatse. Racisme heeft nu een camera om de wereld te laten zien wat er werkelijk aan de hand is, en Park Hill is niet langer het mekka voor zwarte gezinnen, maar het nieuwe gezicht van gentrificatie.

Maar toch, als ik terug in de tijd kon gaan, zou ik teruggaan naar de jaren '90; het is waar ik mijn stem vond, toen ik stukjes van begrip vond van hoe de wereld om me heen werkte. Mijn eerste vriendje, vriendschappen die een leven lang meegaan, en hoe die momenten uit het verleden me zouden klaarstomen voor de vrouw die ik nu ben. Ja, het is de jaren '90 voor mij.