Nationale ADHD-bewustzijnsmaand
“Ik voel me de slechtste moeder ooit. Hoe heb ik het niet gezien toen je jonger was? Ik had geen idee dat je zo worstelde!'
Dat was de reactie van mijn moeder toen ik haar vertelde dat bij haar dochter op 26-jarige leeftijd de diagnose ADHD was gesteld.
Natuurlijk kan ze niet verantwoordelijk worden gehouden voor het niet zien ervan – niemand heeft dat gezien. Toen ik als kind eind jaren negentig en begin jaren 90 naar school ging, deden meisjes dat niet. krijgen ADHD.
Technisch gezien was ADHD niet eens een diagnose. Destijds noemden we het aandachtstekortstoornis of ADD, en die term werd bewaard voor kinderen zoals mijn neef Michael. Je kent het soort. Kon zelfs de meest elementaire taken niet uitvoeren, maakte nooit zijn huiswerk, lette nooit op op school en kon niet stilzitten als je hem daarvoor betaalde. Het was voor de storende jongens die problemen achterin de klas veroorzaakten, die nooit opletten en de leraar midden in een les onderbraken. Het was niet voor het rustige meisje met de vraatzuchtige honger om elk boek te lezen dat ze te pakken kon krijgen, dat aan sport deed en goede cijfers haalde. Nee. Ik was een modelstudent. Waarom zou iemand geloven dat ik ADHD had?
Mijn verhaal is ook niet ongewoon. Tot voor kort werd algemeen aanvaard dat ADHD een aandoening was die vooral bij jongens en mannen voorkomt. Volgens Kinderen en Volwassenen met ADHD (CHADD) worden meisjes gediagnosticeerd in iets minder dan de helft van de mate waarin jongens worden gediagnosticeerd.[1] Tenzij ze de hierboven beschreven hyperactieve symptomen vertonen (moeite met stilzitten, onderbreken, moeite met het beginnen of afmaken van taken, impulsiviteit), worden meisjes en vrouwen met ADHD vaak over het hoofd gezien – zelfs als ze het moeilijk hebben.
Wat veel mensen niet begrijpen over ADHD is dat het er voor verschillende mensen heel anders uitziet. Onderzoek heeft dit vandaag uitgewezen drie gemeenschappelijke presentaties van ADHD: onoplettend, hyperactief-impulsief en gecombineerd. Symptomen zoals friemelen, impulsiviteit en het onvermogen om stil te zitten, worden allemaal geassocieerd met de hyperactief-impulsieve presentatie en zijn wat mensen het meest associëren met een ADHD-diagnose. Problemen met organiseren, uitdagingen met afleidbaarheid, taakvermijding en vergeetachtigheid zijn echter allemaal symptomen die veel moeilijker te herkennen zijn en die allemaal verband houden met de onoplettende presentatie van de aandoening, die vaker voorkomt bij vrouwen en meisjes. Bij mij persoonlijk is de diagnose gecombineerde ziekte gesteld, wat betekent dat ik symptomen uit beide categorieën vertoon.
In de kern is ADHD een neurologische en gedragsaandoening die de productie en opname van dopamine door de hersenen beïnvloedt. Dopamine is de chemische stof in je hersenen die je het gevoel van voldoening en plezier geeft dat je krijgt als je een activiteit doet die je leuk vindt. Omdat mijn hersenen deze chemische stof niet op dezelfde manier produceren als een neurotypisch brein, moeten ze creatief worden in de manier waarop ik omga met 'saaie' of 'onderstimulerende' activiteiten. Eén van deze manieren is door middel van een gedrag dat 'stimming' wordt genoemd, of repetitieve handelingen die bedoeld zijn om stimulatie te geven aan een ondergestimuleerd brein (dit is waar het friemelen of vingernagelpikken vandaan komt). Het is een manier om onze hersenen zo te misleiden dat ze voldoende gestimuleerd worden om interesse te tonen in iets waar we anders niet in geïnteresseerd zouden zijn.
Terugkijkend waren de tekenen er zeker...we wisten op dat moment alleen niet waar we op moesten letten. Nu ik meer onderzoek heb gedaan naar mijn diagnose, begrijp ik eindelijk waarom ik altijd naar muziek moest luisteren als ik aan huiswerk werkte, of hoe het voor mij mogelijk was om mee te zingen met songteksten en Ik heb een boek gelezen (een van mijn ‘superkrachten’ bij ADHD, je zou het denk ik wel kunnen noemen). Of waarom ik tijdens de les altijd aan mijn vingernagels zat te tekenen of te peuteren. Of waarom ik mijn huiswerk liever op de grond maakte dan aan een bureau of tafel. Over het algemeen hadden mijn symptomen geen grote negatieve invloed op mijn prestaties op school. Ik was gewoon een eigenzinnig kind.
Pas toen ik afstudeerde en de 'echte' wereld in ging, dacht ik dat er iets heel anders voor mij zou kunnen zijn. Als je op school zit, zijn je dagen allemaal voor je ingedeeld. Iemand vertelt je wanneer je naar de les moet, ouders vertellen je wanneer het tijd is om te eten, coaches laten je weten wanneer je moet sporten en wat je moet doen. Maar nadat je bent afgestudeerd en het huis uit bent gegaan, moet je dat grotendeels zelf beslissen. Zonder die structuur in mijn dagen bevond ik me vaak in een staat van ‘ADHD-verlamming’. Ik zou zo overweldigd worden door de oneindige mogelijkheden om dingen te bereiken, dat ik totaal niet in staat was om te beslissen welke handelwijze ik moest volgen en daardoor uiteindelijk niets zou bereiken.
Toen begon ik te merken dat het voor mij moeilijker was om 'volwassen' te worden dan voor veel van mijn leeftijdsgenoten.
Zie je, volwassenen met ADHD zitten vast in een catch-22: we hebben structuur en routine nodig om ons te helpen een aantal van de uitdagingen waarmee we worden geconfronteerd te bestrijden uitvoerende functie, wat van invloed is op het vermogen van een individu om taken te organiseren en prioriteiten te stellen, en waardoor tijdmanagement een enorme worsteling kan worden. Het probleem is dat we dingen ook onvoorspelbaar en spannend moeten maken om onze hersenen erbij te betrekken. Dus hoewel het instellen van routines en het volgen van een consistent schema belangrijke hulpmiddelen zijn die veel mensen met ADHD gebruiken om hun symptomen onder controle te houden, hebben we er meestal ook een hekel aan om dag in dag uit hetzelfde te doen (ook wel routine genoemd) en hebben we er geen zin in als ons wordt verteld wat we moeten doen (zoals het volgen van een routine). vast schema).
Zoals u zich kunt voorstellen, kan dit voor problemen op de werkplek zorgen. Voor mij lijkt het meestal op problemen met het organiseren en prioriteren van taken, problemen met tijdmanagement en problemen met het plannen en uitvoeren van lange projecten. Op school kwam dit, zoals altijd, naar voren: het voorbereiden van toetsen en het schrijven van werkstukken slechts enkele uren voordat ze moesten worden ingeleverd. Hoewel die strategie mij misschien goed genoeg door de bacheloropleiding heeft geholpen, weten we allemaal dat deze aanzienlijk minder succesvol is in de professionele wereld.
Hoe ga ik om met mijn ADHD, zodat ik mijn werk in evenwicht kan brengen? en graduate school en tegelijkertijd voldoende slaap krijgen, regelmatig sporten, huishoudelijke taken bijhouden, tijd vinden om met mijn hond te spelen, en niet uitbranden…? De waarheid is: dat doe ik niet. In ieder geval niet de hele tijd. Maar ik zorg ervoor dat ik prioriteit geef aan het opleiden van mezelf en het integreren van strategieën uit de bronnen die ik online vind. Tot mijn verbazing heb ik een manier gevonden om de kracht van sociale media voorgoed te benutten! Opmerkelijk is dat het merendeel van mijn kennis over ADHD-symptomen en methoden om deze te beheersen afkomstig is van makers van ADHD-inhoud op Tiktok en Instagram.
Als je vragen hebt over ADHD of tips/strategieën nodig hebt, zijn hier enkele van mijn favorieten:
@hayley.honeyman
@addoers
@onconventioneleorganisatie
@theneurodivergentverpleegkundige
@currentadhdcoaching
Resources