Colorado-dag
De eerste keer dat ik aan Colorado dacht, was in 1999 terwijl ik op een skilift in West Virginia zat. Als sneeuwliefhebber vroeg ik me af hoe de 'grote' bergen eruitzagen. Het zou een aantal jaren later zijn als ik erachter zou komen. In 2008 was ik een jaar verwijderd van de universiteit en woonde in Zuid-Florida. Het waren vijf lange, hete jaren in het moeras geweest en het was tijd om verder te gaan. Mijn kamergenoten kwamen destijds oorspronkelijk uit Fort Collins, en wetende dat ik ergens buiten en meer vooruitstrevend zocht, overtuigden ze me om hier naar Colorado te verhuizen. Ik spaarde die zomer wat geld door bij een drukkerij te werken, pakte mijn auto in en verliet Florida in dezelfde week dat de markten instortten en de Grote Financiële Crisis begon. Het was een zenuwslopende reis, geen baan hebben, niemand kennen en nog nooit een voet in deze staat hebben gezet. Maar zoals altijd kroop ik de positieve houding van mijn ouders op en waagde de sprong. Waar was ik naar op zoek? Betere carrièrekeuzes, gelijkgestemde mensen en sneeuw. Veel sneeuw.
De eerste jaren waren zwaar. Ik verloor verschillende banen bij startups en het voelde alsof ik er amper doorheen kwam. Het zou ongeveer drie jaar duren om echt mijn groove te vinden, maar dat weerhield me er niet van om elke kans die ik kreeg de bergen in te rennen. Het was waar ik als tiener van had gedroomd, de toppen op en af rennen, snowboarden in champagnepoeder (dat helaas aan het verdwijnen is) en me voor een keer in het algemeen verbonden voelen met een grotere gemeenschap. Er moest wel veel bijgehouden worden. Vroeger bladerde ik in lichte nood door REI, kijkend naar de prijzen van uitrusting en aarzeling. Hoe kan iemand zich deze levensstijl veroorloven? Hoe zal ik? Vrienden en ik zouden de beste uitrusting samenstellen die we ons op dat moment konden veroorloven. Het zorgde voor een aantal zeer koude, vochtige dagen. Maar het heeft ons nooit afgeschrikt.
Naarmate de jaren vorderden, vond ik mijn houvast. Ik bouwde een carrière op en nestelde me in niche-activiteiten. Ik hield van de bergen en de mensen, dus ik was vastbesloten om het te laten werken. Vijftig toppen later (en tellen) is het bijna een koortsdroom. Ik heb aan de voorhoede gestaan van een nieuwe sport in splitboarden. Ik werd Amerikaans Instituut voor Avalanche Onderzoek en Onderwijs (AAIRE) gecertificeerd voor lawinezoek- en reddingsacties. Ik heb verschillende 14ers van boven naar beneden geskied (gesplitst), ik heb in allerlei omstandigheden over verschillende reeksen gebackpackt en ik heb onlangs mijn 54e berg boven 13,000 voet beklommen. Ik heb deze staat gezien op manieren waar veel mensen alleen maar van dromen of op foto's zien. Vandaag staat REI als bladwijzer in mijn browsers en blijft de app open. De liefdesrelatie met deze bergen eindigt nooit. Mijn mentale en fysieke gezondheid zijn beter omdat ik hier gewoond heb. Mijn kijk op het leven is beter omdat ik hierheen ben verhuisd. Ik ben mijn ouders enorm dankbaar, die mijn dromen kenden en me ertoe aanzetten ze waar te maken. Van op 17-jarige leeftijd op een skilift in West Virginia zitten, zich afvragen hoe het was in de grote bergen, tot het opbouwen van een hele levensstijl rond deze bergen voor de leeftijd van 40. Al die jaren later en Colorado blijft snel veranderen, maar Ik ben gewoon blij om hier te zijn.
Hier is een van mijn favoriete liedjes over Colorado uit die periode in het midden van de jaren 2000.
Grizzly Bear's "Colorado"
